درآمدی بر افزایش پایداری لرزه ای سازه های سنتی در مناطق زلزله خیز

بناهای تاریخی هر کشور منعکس کننده فرهنگ، آداب و رسوم، اعتقادات معماری و دانش مهندسی آن کشور است که دربرگیرنده ی هویت تاریخی، خاطرات فردی و خاطرات جمعی و جامعه ای ه ستند. با توجه به اینکه ک شور ایران جزو مناطق لرزه خیز ا ست ب سیاری از بناهای تاریخی - در معرض خطر نابودی ه ستند و حفظ آنها جزو م سائل مهم بناهای تاریخی به شمار می آید. برای مقاوم سازی بناها 2 راهکار پیش رو داریم: 1 اصلاح رفتار سازه ای بنا در مقابل زلزله 2-کاهش اثرات آسیب تخریبی زلزله روی بنای تاریخی.روش اول به علت دخل و تصرف زیاد در بناهای تاریخی از لحاظ تئوری مرمت و معماری مورد قبول نیستند و اصالت بنا را مخدوش می کنند. روش دوم پسندیده تر است چون گفته می شود در زلزله، بنا آسیب ببیند، ولی سرپا بماند چون آسیبها قابل مرمت هستند. در این حالت با دخل و تصرف کمتری می توان پایداری لرزه ای بنا را افزایش داد.در این مقاله سعی شده ضمن بیان کلیاتی در مورد علل ناکارآمدی طرح های مقاوم سازی بطور کلی آسیب های لرزه ای سازه سنتی و جزئیات و طرح های مقاوم سازی با حداقل دخالت در بنا ارائه شود. روش تحقیق کیفی و مبتنی بر مطالعات توصیفی- تحلیلی است

کلیدواژه ها:

سازه سنتی ، پایداری لرزه ای ، زلزله ، مقاوم سازی