بررسی فضاهای تجسم یافته معماری در ادبیات و شاهنامه فردوسی

در گذشته، زندگی بشر صمیمانه با چیزها و مکان ها پیوند داشت. با وجود سختی زندگی و بی عدالتی اجتماعی، انسان در مجموع، احساس تعلق و هویت می کرد. فضا زمانی برای ما دارای هویت خواهد بود که از طرفی بتوانیم آن را موجودی مستقل و عینی تلقی کرده و ازطرفی دیگر خود نیز به عنوان موجودی عینی در آن فعالیت و رفتار نموده و بالاخره بتوانیم ذهنیات ناشی از ادراک آن را با ذهنیاتخود تطبیق دهیم . زمانی که جهان مدرن، جهانی طاقت فرسا و ترسناک می شود، بسیار مهم تر از همیشه است که بتوان از نظر احساسی بر آن مسلط شد و درک آن را از طریق آنچه دید شاعرانه نامیده می شود، آموخت .در جست و جوی ریشه های معماری ایران و شناسایی قدیمی ترین معماران ایران زمین بررسی آثار بر جای مانده اولین گام است در غیاب آثار معماری شاید رجوع به آثار مکتوب و ادبی امری اجتناب ناپذیر باشد . از این نظر داستان های شاهنامه فردوسی به دلیل سخن از ابتدایی ترین نوع جامعه بشری یعنی جوامع شکار و جمع آوری کننده غذا شروع شده و به تدریج در دوره های مختلف که به نام شاهان نام گذاری شده است ، با ابداعات مادی و معنوی بشر توسعه پیدا کرده است .زبان ، خط ، توسعه شهری از قبیل معماری و سیستم فاضلاب و ... از جمله مسائلی است که در شاهنامه به آن توجه شده است . روش تحقیق به صورت توصیفی – تحلیلی با شیوه کتابخانه ای بوده است . در این مقاله کوشیده ایم با رجوع به شاهنامه و با ورود به دنیای اسطوره اثری از قدیمی ترین آثار معماری این سرزمین را بیابیم

کلیدواژه ها:

ادبیات ، شعر ، فضا ، معماری ، شاهنامه فردوسی