تاثیر اشعه ی ورودی غیر قطبی و نانو پوشش های فلزی بر روی ضریب گسیل شیشه های سیلیسی

یکی از مهمترین مشکلاتی که دنیای امروزی با آن روبه رو است، رو به اتمام بودن منابع انرژی است. از این رو باید تدابیریاندیشیده شود تا از هدر رفت انرژی تا حد زیادی جلوگیری شود. یکی از راهکارهای مفید و مثبت در این زمینه رعایت اصول بهینه-سازی انرژی در صنعت ساختمان سازی می باشد.از کل انرژی مصرفی کشور، حدود % 40 آن صرف سرمایش و گرمایش ساختمانهامیشود که تقریبا یک سوم این اتلاف حرارتی از طریق پنجره ها صورت می گیرد. یکی از راهکارهایی که برای جلوگیری از این هدررفت انرژی پیشنهاد می شود استفاده از نانوپوشش ها و خواص تشعشعی خاصی که دارند بر روی شیشه های سیلیسی می باشد.شیشه ی سیلیسی یا سیلیس آمورف یک نوع شیشه ی تک جزئی است که از سرد کردن سریع سیلیس مذاب به وجود می آید.شیشه ی سیلیسی در مقایسه با سایر انواع شیشه ها، دارای پایین ترین ضریب انبساط حرارتی و بیشترین شوک پذیری حرارتی است.حال می توان با استفاده از برخی نانوپوشش ها خواصی از جمله ضرایب بازتاب، گسیل و عبور را تغییر داد. در این مقاله هدف ایناست که تاثیرات نانو پوشش های اکسید منیزیوم، دی اکسید سیلیکون و تری اکسید آلومینیوم را بر روی ضریب گسیل شیشه هایسیلیسی دیده شود تا بهینه ترین حالت برای مصارف مختلف حاصل شود. پوشش دهی در دمای اتاق یعنی 25 درجه ی سانتیگراد و در دو طول موج 0/45 و 0/50 میکرومتر، انجام می شود و این در حالی است که اشعهی ورودی غیر قطبی است. نتایج حاصل شده گویای این مطلب است که ماکزیمم ضریب گسیل در طول موج های 0/45 و 0/50 میکرومتر، به ترتیب 0/819 و 0/677 و مینیمم ضریب عبور در طول موج های 0/45 و 0/50 میکرومتر، به ترتیب 0/599 و 0/629 می باشد.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی مصرف انرژی ، شیشه های سیلیسی ، خواص تشعشعی ، ضریب گسیل ، لایه نازک