بررسی تطبیقی جایگاه وکیل در تحقیقات مقدماتی با نگرش به قانون آیین دادرسی کیفری سال 1392

یکی از مراحل مهم و سرنوشت ساز دعوای عمومی ، مرحله تحقیقات مقدماتی است . علت اهمیت این مرحله این است که ازنظر زمانی ، معمولاً مدت زیادی از تاریخ وقوع جرم تا انجام تحقیقات نگذشته و دلایل و آثار جرم از بین رفته است ، شهوداحتمالی هنوز مشاهدات خود را به خاطر دارند و این احتمال وجود دارد که متهم هنوز متواری نشده یا برای رهایی از مجازات باشرکاء و معاونین خود است به تبانی نزده باشد . بدین ترتیب تحقیقاتی که در این هنگام صورت می گیرد ، تأثیر زیادی در حفظو جمع آوری دلایل و تشکیل پرونده ای کامل و آماده برای رسیدگی در دادگاه داشته ، اهمیت اقدام به موقع و سریع مرجعتحقیق در این زمینه انکار ناپذیر است . اما متهم در این مرحله از حقوقی برخوردار است مانند حق داشتن وکیل . . . پس بایدگفت یکی از اصولی راهبردی درآیین دادرسی کیفری حمایت از حقوق افراد است که در آن حمایت از متهم و حقوق دفاعی ویجایگاه خاصی دارد . متهم که یکی از اصحاب دعوی کیفری می باشد نیازمند استفاده از ابزارهای دفاعی در جهت زدودن برچسباتهام از خود در برابر ادله و مدارک طرفهای دیگر دعوی یعنی دادستان و شاکی می باشد . این حقوق باید بنحوی تدوین گردد کهحمایت حداکثری را از متهم داشته باشد . که در این تحقیق به حق داشتن وکیل در تحقیقات مقدماتی ایران و کشورهای مختلفاشاره شده است که با روش توصیفی –تحلیلی دستیابی ایران به یکی از معیار های اصلی دادرسی منصفانه یعنی حضور بدونمحدودیت وکیل در تحقیقات مقدماتی به سان سایر کشورهای مذکور در تحقیق می باشد.

کلیدواژه ها:

تحقیقات مقدماتی ، حقوق تطبیقی ، قانون سال 1392