تبیین الگوهای زیبایی معماری در بستر هویت و نماد ایرانی

زیبایی معمای ایرانی یکی از عواملی است که باعث ماندگاری آن در جهان هنر شده است. شناخت بنیان های چنین زیبایی هایی ارزیابی از معمای را هموار کرده و برای این ارزیابی، معیارهای مناسبی به دست می دهد. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از روش تحلیلی و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای به شناخت و درک صحیح، آن جلوه های پنهان و آشکار (هویت و نماد) در اثر که ممکن است دیدگاه مخاطبان در طی سالیان سال با آنها قرین بوده، لیکن نسبت بدان شناخت دقیق نداشته است. در یک قیاس طبیعی از نهفتگی بیرون آورده و در مورد آن قضاوت شود. بنابراین قدر مسلم آن که در چنین شناختی به طور قطع تأکید بر ویژگی هایی که اثر را برجسته می کند. ارزیابی را قوت بخشیده و ملاکی برای تمیز بنیان کاربرتر و ماندگارتر از غیر آن ایجاد می نماید. این شناخت چه از لحاظ صورت و ظاهر که تحت عنوان نمادهای بصری و چه باطنی و معنایی که به عنوان بخش هویتی اثر شناخته می شود بسیار حائز اهمیت است و در تمام جوانب آن مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این مقاله، شناخت عوامل تعیین کننده زیبایی در معماری ایران و ارتباط عوامل مذکور با ارزش های فرهنگی و هنری جامعه در جهت ارتقاء استقبال مردم از معماری ایران بر مبنای زیبایی های آن است. در این مقاله سعی شده است به این سوال پاسخ داده شود که آیا معماری ایران مبانی زیبایی شناسی دارد و این مبانی چگونه تبیین و تعریف می شود. در نتیجه گیری ضمن صحه گذاشتن بر این سوال در می یابیم که زیبایی معماری ایران قابل تقسیم بندی به زیبایی های ظاهری (نمادین) و باطنی (هویتی) است.

کلیدواژه ها:

معماری ، زیبایی ، نماد ، هویت