بررسی ویژگی های بام سبز در رسیدن به معماری پایدار

توسعه شهرها و از بین رفتن محیط های طبیعی و زمین های زراعی باعث ایجاد و توسعه فضای سبز در زندگی تمام موجودات از جمله انسان شده است. در حال حاضر 2 درصد مساحت خشکی های کره زمین را شهرها تشکیل می دهند و شهرنشین ها زا سه چهارم منابع طبیعی استفاده می کنند که باگسترش شهرنشینی سرعت کاهش منابع طبیعی رو به افزایش است. بنابراین استفاده از فناوری بام سبز که از تکنیک های پیشرفته فضای سبز است با وجود مشکلات به کارگیری و ساخت واحدهای گیاهی از جهات بسیاری مقرون به صرفه بوده و می تواند جایگزین مناسبی برای پارک های شهری باشد. بام سبز نه تنها سطحی است که با رنگ سبز پوشیده شده، بلکه یک سطح زنده از گیاهان رویشی در لایه خاک بالای بام است. بام هاس سبز بخشی از تلاش ها برای پایدارتر ساختن شهرها و یکی از راه حل های نوین برای مشکلات شهری می باشند. همه تلاش طراحی پایدار، تدوین و تبییناصول و راهبردهایی است به منظور نیل به تعادلی یکپارچه در اهداف محیطی، اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی؛ چنانکه بتواند ارتقاء کیفیت زندگی را برای نسل کنونی و آیندگان تضمین کند. در شاخه معماری و شهرسازی پایدار، بام سبز موضوعی نسبتاً جدید است که چنانجه در مقیاس کلان به کار گرفته شودف تبعات مثبت زیادی در پیشبرد توسعه پایدار خواهد داشت. در این راستا این پژوهش ضمن افزایش حضور فضای سبز در شهرها و بررسی ماهیت بام سبز و انواع آن، نقش آن در پیشبرد اهداف پایداریف و در نهایت معرفی عاملان توسعه این سامانه و نقش و چگونگی تأثیر آنها در راستای مفاهیم توسعه و معماری پایدار می پردازد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، بام سبز ، توسعه بام سبز