اندازه گیری گوارش پذیری آزمایشگاهی پیوگلیتازون (داروی دیابت نوع 2 )به روش تیلی و تری و دستگاه همانندساز شکمبه (انکوباتور دیزی 2)

پیوگلیتازون از دسته داروهای ضد دیابتی است که تیازولیدین دایون نام دارند. به تازگی این ترکیبات در گاوهای شیری به صورت تزریقی استفاده شده و ثرات مفیدی نشان داده اند اما تاکنون از سرنوشت این ترکیبات در شکمبه و اثر میکروب های شکمبه بر آنان گزارشی دیده نشده است بنابراین به منظور بررسی امکان تغذیه این ترکیبات در گاوهای شیری و بررسی چگونگی گوارش آنان این آزمایش انجام شد. برای ارزیابی نخستین از میزان گوارش پذیری پیوگلیتازون، روش گوارش آزمابشگاهی تیلی و تری به کار گرفته شد. شیرابه شکمبه و بافر (بزاق مصنوعی) در شیشه های 100 میلی لیتری درب داری ریخته شد که از پیش، 0/1 و 0/2 گرم پیوگلیتازون (هریک در 5 تکرار ) درآنها وزن شده بود. نمونه ها پس از 48 ساعت انکوباسیون، سانتریفیوژ شدند. تفاوت معنی داری میان پیوگلیتازون در هر دو سطح، با میزان باقیمانده پس از 48 ساعت دیده نشد. برای ارزیابی اثر پیوگلیتازون بر گوارش پذیری خوراک ها، 4 نوع خوراک، در 5 تکرار در کیسه های ویژه در 4 جار دستگاه همانندساز شکمبه (انکوباتور دیزی 2 ) حاوی بافر و شیرابه شکمبه به تعداد یکسان گذاشته و درون 2 عدد جار مقدار 0/2 گرم پیوگلیتازون ریخته شد. برای اندازه گیری گوارش پذیری آزمایشگاهی حقیقی، پس از 24 ساعت دو عدد جار با و بدون پیوگلیتازون و دو جار دیگر پس از 48 ساعت برداشته شد. پیوگلیتازون اثر معنی داری بر گوارش پذیری آزمایشگاهی حقیقی دیگر خوراک ها پس از 24 و 48 ساعت ندشت. با توجه به گوارش پذیری پایین پیوگلیتازون در شکمبه و نداشتن اثر منفی بر گوارش دیگر خوراک ها، میتوان پیوگلیتازون را در جیره نشخوارکنندگان بدون محافظت بکار برد.

کلیدواژه ها:

پیوگلیتازون ، تیازولیدیندایون ، تیلی و تری ، گوارش پذیری آزمایشگاهی ، همانندساز شکمبه (دیزی انکوباتور 2 )