بررسی سرزندگی فضاهای شهری به عنوان اصلی مهم در طراحی منظر پایدار اسلامی- ایرانی

منظر پایدار در کلیت آن و شهر پایدار، موضوعات نسبتا جدید و مطرح در سطح جهانی اند و همین اهمیت بین المللی، باعث توجهات داخلی به این مقوله گشته است، غافل از اینکه مبانی شهرسازی اسلامی- ایرانی بهترین نمونه های پایداری مناظر و عرصه های عمومی را در خود متجلی ساخته است. توجه به ابعاد متفاوت پایداری در مکتب اسلام نظیر پایداری اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی ، روش های موثر و مناسب جهت ادامه حیات فضاهای عمومی شهرارائه نموده است. این رویکرد و توجه به موارد ذکر شده از یک سو به دلیل شرایط اقلیمی، جغرافیایی و مسائل محیطیبوده و از سویی دیگر متاثر از مولفه های اجتماعی و فرهنگی است که نقش اسلام و تفکر اسلامی در شکل گیری آن مشهود است. در واقع در مبانی شهرسازی اسلامی، شهر اسلامی واجد صفات و خصوصیاتی ( از نظر کارکرد های اجتماعی و فرهنگی و آئینی) است که سبب خلق فضاهای سرزنده و زیست پذیر می گردد. با بررسی این صفات و ویژگی ها و با تاکید بر ویژگی سرزندگی فضاهای شهر اسلامی به عنوان مهمترین ملاک پایداری اجتماعی این فضاها، چنین استنباط می شود که می توان شهر اسلامی را برخوردار از صفات شهر پایدار دانست. در این پژوهش نیز به بررسی تطبیقی ارکان توسعه پایدار و مولفه های پایداری از دیدگاه اسلام پرداخته و نقش اسلام و جهان بینی اسلامی را در خلق فضاهایی سرزنده و پایدار در مناظر شهرهای اسلامی تبیین می کنیم.

کلیدواژه ها:

شهر اسلامی ، توسعه پایدار ، سرزندگی ، منظر شهری