بررسی نقش طراحی اقلیمی در معماری و شهرسازی ایرانی– اسلامی (با تاکید بر مناطق سرد و کوهستانی)

طراحی اقلیمی شامل یک سری اصول علمی و کابردی می باشد که در نظر گرفتن این اصول در طراحی ابنیه توسط طراحان و معماران می تواند منجر به طراحی فضاهای بهینه از نظر آسایش انسان و صرفه جویی در مصرف انرژی شود . معماران ایرانی در گذشته در طراحی شهرها راهکارهای منطقی و شیوه های مبتکرانه و مقرون به صرفه ای برای استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و بهره گیری از شرایط نامساعد اقلیمی به نفع خود ابداع کرده اند که در سخت ترین شرایط آب و هوایی نیز پاسخگوی نیاز ساکنین بوده است . اما در قرن اخیر، معماری جدید به دلیل قطع ارتباط با معماری سنتی و ساخت بناهایی که انطباقی با شرایط اقلیمی نداشته اند باعث هدر رفتن منابع هنگفت انرژی، مخصوصاً انرژی های تجدید ناپذیر شده است. در این تحقیق برآنیم تا با تاکید بر شناخت و بررسی معماری خانه های سنتی ایرانی- اسلامی در اقلیم سرد و کوهستانی، راهکارهایی که در معماری گذشته این مناطق به منظور هماهنگی با اقلیم و بهینه سازی مصرف انرژی استفاده شده است را مورد مطالعه قرار داده و با تلفیق با اصول معماری و شهرسازی جدید ، راهکارهایی نو ارائه نمائیم . راهکارهایی که در آن اصول ترکیب و همگن بودن در بافت و همسویی آن با اقلیم منطقه و انطباق داشتن با فرهنگ، سنت و دیگر عوامل تأثیرگذار رعایت گردیده و می تواند در طراحی خانه های معاصر برای رسیدن به یک معماری اصیل و مطلوب ، مورد استفاده قرار گیرد .

کلیدواژه ها:

طراحی اقلیمی ، معماری ، اقلیم سرد و کوهستانی ، بناهای سنتی