بوم گرایی در پلهای تاریخی مازندران با مطالعه پلهای صفوی:فرح آباد ساری، شیرگاه سوادکوه، دوازده چشمه آمل

پل سازی را میتوان همراه با هنر های دیگر بشری عنوان کرد که پیدایش آن مربوط به زمانی دانست که انسان ها برای عبور از مکانی به مکان دیگر از تنه ای درختان یا تخته سنگ ها استفاده می کردند. واژه ای پل سازی شاید در دیدگاه اول فقط مکانی برای عبور باشد اما در معانی واقعی و زیباشناسی برای هر لحظه ای آن طرح و فکری بیان می شود. در واقع هنر و مهندسی پلها از تفکرات و اعتقادات و ساختار های خاصی ساخته شده اند. ایرانیان نیز در این عرصه به خلق شاهکار های ماندگار در دنیا نایل شده اند. در ایران هنوز میتوان آثاری را یافت که علاوه بر استحکام مهندسی و سازه ای از لحاظ ظرافت ساختار و عرفانی و هنری بی نظیرند. پلهای تاریخی مازندران را میتوان نمونه ای از تکامل چنین روندی عنوان نمود. که پلهای تاریخی فرح آباد ساری ، شیرگاه سواد کوه ،دوازده چشمه آمل نیز دارای این اصول می باشند.در مقاله حاضر سعی شده است تا مشخصه های معماری(فرهنگ، زیبا شناسی، عرفانی و ....) و سازه ای و بوم گرایی آنها مورد بررسی قرار گیرند. بی تردید شناخت و بررسی این پلها بتواند راهکاری برای آثار معماری قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

معماری ، صفویه ، پلهای مازندران ، بوم گرایی