بررسی قابلیت زیست سازگاری و تکثیر سلول های پوست بر روی سطح پوشش نانوالیافی

در این مقاله، نانوالیاف کایتوزان/ پلی اتیلن اکسایدPEO/CS به منظور تهیه پوشش زخم به کمک فرایند الکتروریسی مورد مطالعه قرار گرفت. ریسندگی در شرایط عملیاتی شامل ولتاژ 20 کیلوولت، دبی خروجی 1 میلی لیتر بر ساعت فاصله سر نازل تا صفحه جمع کننده 15 سانتی متر وPEO/CS با نسبت های وزنی10/90و20/80و50/50 انجام گردید. پس از بهینه کردن قطر الیاف با نسبت وزنی 20/80 مورفولوژی نانوالیاف الکتروریسی شده با کمک میکروسکوپ الکترونی روبشی SEM تعیین گردید. قابلیت زیست سازگاری (سیتوتوکسیتی ) و تکثیر فیبروبلاست های پوست HDF در نانوالیاف کامپوزیتیPEO/CS شبکه ای شده و شبکه ای نشده به وسیله آزمایشMTTدر محیط برون تنی مورد بررسی قرار گرفت. نتایجSEM این طور نشان داد که در اثر شبکه ای کردن متوسط قطر نانوالی اف PEO/CS افزایش یافت. همچنین نتایج مطالعات سلولی نشان داد که داربست های نانوالیاف میزان جذب خیلی بیشتری را در مقایسه با کنترل منفی نشان داده اما بیشترین میزان تکثیر سلولی روی نانوکامپوزیت شبکه ای نشده اتفاق افتاده است و این گویای این مطلب می باشد که نه تنها داربست نانوالیاف کامپوزیتی شبکه ای شده اثر سمیت نداشته بلکه می تواند بستر مناسبی نیز جهت کشت سلولی باشد و سلول های فیبروبلاستی به خوبی بر سطح آنها چسبیده و تکثیر یابند

کلیدواژه ها:

نانوالیاف ، الکتروریسی ، پوشش زخم ، ، قابلیت زیست سازگاری و چسبندگی