انسان بی خدای عصر مدرن و و سامان علم سیاست

رویه دوم ژانوسی انسان مدرن، تنهایی است و این خصیصه ره آورد معنا زدایی از جهان هستی است که درپی بی خدایی انسان مدرن زاده شده است. حکایت انسان بی خدا در دنیای مدرن، انسان را در شرایط خاص و قبض های فراوانی قرار داده است، به گونه ای که انسان در دوره فعلی از بی معنایی در رنج و اضطراب است. و این چیزی است که از آن تحت عنوان مفهوم افسون زدایی نام برده شده است. این مفهوم که تقریبا مفهومی پایه ای در علوم انسانی مدرن است، پایه اصلی تحولات موجود در نحوه نگرش انسان به پیرامون و جهان هستی بوده و به تبع آن منجر به تغییر نگرش او نسبت به جهان هستی، انسان، خدا، دین و...شده است. این مقاله در تلاش است ضمن بررسی شرایط زیست انسان مدرن و سنتی با محوریت مفهوم معنا در زندگی انسانی، تاثیرات روند معنا زدایی را بر علوم انسانی، بویژه علم سیاست و در نهایت پدید آمدن مفهوم تنهایی انسان و اثرات سوء آن در سامان سیاسی نظیر مشارکت، حضور فعال و عدم آن، امید و تلاش برای نظم و نسق بخشیدن به امور و عدم آن و... بررسی کند