امکان سنجی توسعه شهرک های پایدار با محیط زیست با الگو پذیری از معماری سنتی ایران (مطالعه موردی شهرهای جدید در تهران و قم)

با توجه به گسترده شدن نیازهای انسان و همچنین رشد سریع تکنولوژی و افزایش مهاجرت از سمت روستا به شهرها،سبک های طراحی معماری با تغییر و تحول بزرگی همراه بوده که هر روزه ایده ها و سبک هایی جدید در خیابان های شهرخودنمایی می کند. با کمی تأمل در می یابیم که معماری سنتی ما بطور نسبی پایدار بوده است زیرا در طراحی اینگونه بناهاعواملی چون فرهنگ، ارتباطات عملکردی مناسب و مصالح تأثیر گذار بوده است.اما این بناها به صورت نسبی پایدار بودند وهیچ بنایی به صورت صددرصد پایدار نیست،زیرا نیازهای انسان از فضا و روابط میان آن ها در معماری در طول زمان متغیراست.به همین دلیل ما در هر سبکی از معماری می توانیم به نوعی پایداری دست یابیم به شرطی که با اصول معماری پایدارهمسو باشد. در تحقیقات انجام شده این نتیجه حاصل شد که معماری اکوتک و معماری ارگانیک و تا حدودی تفکراتمعماری پست مدرن به معماری پایدار نزدیک می باشد. نتایج به دست آمده از این بررسی ها نشان می دهد که با توجه بهرشد روزافزون شهر نشینی و افزایش مصرف انرژی و همچنین تخریب محیط زیست باید در پی خلق آثاری باشیم که دوستدارمحیط زیست باشد و همچنین با معماری پایدار حرکت کند.حال این مقاله سعی دارد که به چگونگی استفاده از انرژی های نودر معماری و توسعه شهرک های زیست پایدار واهمیت ابنیه پایدار در توسعه شهرهای پایدار و همچنین تحلیل شهرک هاییدر استان قم و تهران با توجه به محوریت موارد زیر در شرایط زمانی خاص بپردازد: تعامل و سازگاری با محیط زیست- بهره بردن از انرژی های نو- برطرف کردن نیازهای به روز انسانی- قابل درک بودن بنا از هر لحاظ.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، شهرک های پایدار ، انرژی های نو ، معماری سنتی ، قم و تهران