مدیریت شهری با رویکرد مشارکت مردمی در ایران

امروزه اکثر صاحب نظران امور شهری به این نتیجه رسیده اند که مدیریت شهری بدون همکاری و مشارکت مردم، موفقیت چندانی در اداره شهرها نخواهد داشت. بررسی ها نشان می دهد که مدیریت شهری در ایران در سیطره دولت است و مدام ازمدیریت یکپارچه و سیستمی فاصله می گیرد، و در دیدگاه ها و نگرش های از بالا به پایین گرفتار می شود. لذا حرکت به سوی مدیریت مشارکتی امری ضروری است. لذا پژوهش حاضر با توجه به اهمیت این موضوع به بررسی مدیریت شهری با رویکرد مشارکت مردمی پرداخته است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی بوده و روش گردآوری اطلاعات در آن اسنادی- کتابخانه ای است.نتایج پژوهش نشان می دهد که مدیریت مشارکتی امری زمانبر و تدریجی است و طبعاً نیازمند برنامه ریزی دراز مدت و دقیق. بدیهی است تنگناهای موجود در درازمدت شکل گرفته و اساساً فقدان ایده مشارکتی سابقه دیرینه ای در فرهنگ و سیاست این مرز و بوم دارد. بنابراین نمی توان انتظار داشت در کوتاه مدت، شرایط مشارکت عمومی مردم برای مدیریت شهری تغییر کند.محدودیت های مشارکت مردمی در مدیریت شهری ایران را می توان در قالب محدودیت های ساختاری، محدودیت های فرهنگی- اجتماعی، محدودیت های نهادی، محدودیت های قانونی، محدودیت های مالی و محدودیت های تکنولوژیکی دسته بندی نمود. به منظور تحقق مشارکت مردمی در مدیریت شهری، راهکارهایی چون آگاهی بخشی به عموم در خصوص اهمیت و ضرورت مشارکتدر مدیریت امور شهر، دسترس پذیری مدیران و مسئولان شهری برای شهروندان در موقعیت ها و اوقات مختلف و مقتضی، احترام به انتقادات شهروندان، اقدام در جهت شفاف سازی هر چه بیشتر امور، در دستور کار قرار گرفتن توسعه و حمایت از سازمان های غیر دولتی و مردم نهاد، ایجاد نهادهای محلی در محلات و تشویق مردم جهت عضویت در آنها، پیاده سازی و استقرار نظام ارزیابی و مدیریت عملکرد می تواند مؤثر واقع گردد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، مشارکت مردمی ، نردبان مشارکت شهروندی ، ایران