ارزیابی بوم گردی روستایی در ایران

صنعت گردشگری به عنوان زمینه و گستره ی مؤثری در توسعه اقتصادی، اجتماعی مناطق روستایی مطرح می باشد. در حال حاضر صنعت گردشگری به عنوان یکی از مهم ترین منابع تولید درآمد و افزایش فرصت های شغلی و نیز توسعه و گسترش زیرساخت ها و توسعه اجتماعی فرهنگی و نیز به عنوان موتور و محرک رشد و توسعه اقتصادی مناطق می باشد.گردشگری دارای اشکال مختلف و انواع گوناگونی است که بسته به شرایط محیطی، متفاوت می باشد. یکی از انواع گردشگری، گردشگری کشاورزی می باشد که در واقع یکی از زیرمجموعه های گردشگری روستایی محسوب می شود و می توان گفت که گردشگری کشاورزی فعالیتی است برای شناسایی روستا به عنوان یک قطب اقتصادی و اجتماعی با در نظر داشتن تمامی هویت و تاریخچه مناطق روستایی . با رشد صنعت گردشگری، نیاز به جذب و آموزش نیروی انسانی در این صنعت انسان محور، اهمیت ویژه ای یافته است. واضح است که تنها فراوانی نیروی انسانی نمی تواند ضامن عملکرد خوب برای دست یابی به اهداف این بخش باشد؛ بلکه علاوه برتعداد، میزان دانش نظری و آشنایی خدمات دهندگان با مهارت های حرفه ای نیز تعیین کننده است. بنابراین تدوین و اجرای استراتژی توسعه ی منابع انسانی صنعت گردشگری درجهت ایجاد گردشگری پایدار و حرکت به سمت توسعه و عمران روستایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و آموزش مهمترین نقش را در این راستا ایفا می کند. این مقاله به صورت مطالعه کتابخانه ای درباره ی اهمیت گردشگری مناطق روستایی درتوسعه و عمران روستایی مورد بررسی قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

بوم گردی ، محیط زیست ، ایران