شادمانی و لذت هیجانی اس منظز روان شناسی مثبت گزا و رویکزد اسلامی

یکی از تمایلات و استعدادهای درونی انسان میل به بهزیستی و لذت از زندگی است. از طرفی زندگی در دنیایی سرشار از نگرانی ها منجر به کاهش احساس شادمانی درونی شده است. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه شادمانی در مبانی و آموزه های دو مکتب اسلام و روانشناسی مثبت گرا که بیشترین تأکید را در این مقوله داشته اند، انجام شده است. شادمانی مقوله ای است که از طرفی پاسخ های هیجانی و رضایت از زندگی و از سوی دیگر مؤلفه های رضایت و خرسندی (از گذشته)، امید (به آینده) شادمانی (درحال) را در بر می گیرد. در رویکرد اسلامی نیز شادمانی عاملی مهم در رسیدن انسان به کمال و سعادت معرفی شده است؛ به طوری که سرور و شادی، به عنوان یکی از مؤلفه های سعادت معرفی شده است. پژوهش حاضر یک مطالعه اسنادی و کتابخانه ای است که در ابتدا به تبیین ماهیت شادمانی و لذت هیجانی در رویکرد روان شناسی مثبت گرا پرداخته و سپس با شناسایی و استخراج مفاهیم شادمانی در رویکرد اسلامی به مقایسه و تحلیل مؤلفه های شادمانی در این دو رویکرد دست زده، و بدین وسیله تلاش نموده است تعریف جدیدی در قالب روان شناسی اسلامی مثبت گرا ارائه دهند. در این تعریف سرور و شادی حالتی از برانگیختگی، هیجان و سرنزدگی روحی است که موجب تحرک و پویایی و مانع رکود و ایستادگی انسان در رسیدن به کمال است. سرور و شادمانی حالتی است درونی (و نه بیرونی) که به واسطه عمل صالح (عمل در راستای تقرب به خداوند) در انسان حاصل می گردد و خود فراهم کننده انگیزه تکامل در این راستا است از سوی دیگر دستیابی به کمالات و تقرب به خداوند موجب افزایش سرور و شادمانی درونی است.

کلیدواژه ها:

شادمانی ، لذت هیجانی ، روان شناسی مثبت گرا ، رویکرد اسلام