تحلیلی بر توزیع و اولویت بندی زیرساختهای گردشگری استان چهار محال و بختیاری

عدم توازن در سازمان فضایی و عدم سلسله مراتب مبتنی بر رابطه تعاملی میان نواحی گردشگری یکی از مسائل و مشکلاتگردشگری در ایران از جمله استان چهارمحال و بختیاری است. اولویتبندی زیرساختهای گردشگری در نواحی مختلف یکاستان و توزیع متعادل زیرساختها و تعدیل نابرابری در نواحی مختلف، یکی از اقدامات اساسی توسعه گردشگری است.بنابراین در برنامه ریزیهای آمایش سرزمین رتبه بندی نواحی ضروری است. هدف این پژوهش بررسی زیرساختهایگردشگری شهرستان های استان چهار محال و بختیاری به منظور برنامه ریزی و اولویت بندی شهرستان ها برای توسعهگردشگری است. ماهیت تحقیق توسعه ای-کاربردی و روش انجام آن توصیفی-تحلیلی است. برای تجزیه و تحلیل داده ها ازمدل HDI و TOPSIS بهره گرفته شد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بر اساس تکنیک TOPSIS شهرستان شهرکرد درردیف اول توسعه، شهرستانهای فارسان، کوهرنگ، بروجن و لردگان دارای توسعه میانه و شهرستان کیار و اردل پایین ترینسطح توسعه را به خود اختصاص داده اند. همچنین نتایج مدل HDI نشان میدهد که شهرستان شهرکرد با میزان HDI؛ 961.و شهرستان کیار با میزان HDI؛ 0.67 . به ترتیب بیشترین و کمترین میزان امکانات و تسهیلات را در سطح توسعه گردشگری ،استان دارا می باشند. وجود این تفاوتها، لزوم تهیه و اجرای برنامه ها و طرح های هدفمند برای توسعه یکپارچه و متوازنشهرستانهای استان در زمینه گردشگری را ایجاب می کند.

کلیدواژه ها:

زیرساخت ، اولویت بندی ، گردشگری ، TOPSIS ، HDI ، استان چهار محال و بختیاری