فرهنگ مشارکت و مدیریت درحفاظت و پایداری سیمای اکولوژی سرزمین ایران

انسان ابتدا محدود به جنگل بوده است و با مجهز شدن به ابزار دامنه علم و عمل خود را به خارج از جنگل توسعه داد و به کمک نیروی اندیشه اش برای ارتقاء زیستگاه و قطب صنعتی خود با ایجاد آلودگی و تخریب جنگلها و مراتع، مخاطرات طبیعی و چالشهای زیست محیطی را کره خاکی بوجود آورد .بنابراین تلاش ما باید در جهت حفاظت و بهره برداری از عرصه های طبیعی و زیست محیطی از حوزه توانایی فردی گذر کرده و به ظرفیتی فرهنگی و مشارکتی برای کنش گری در حفاظت از سیمای اکولوژی سرزمین ایران تبدیل شود و از بروز بحران ها و چالش های زیست محیطی پیشگیری کند .با عنایت به مساحت 164 میلیون هکتاری کشور و مساحت حداکثری و 85 درصدی منابع طبیعی که شامل حوضه های آبخیز، جنگلها، مراتع، بیابانها، اراضی کشاورزی، حیات وحش، شیلات، زیستگاههای طبیعی و زیستگاههای انسانی با جاذبه های گردشگری و بعنوان عاملین سیستم های طبیعی و اجتماعی در توسعه پایدار می باشند، پایداری در سیمای اکولوژی سرزمین ایران باید به گونه ای باشد که در آینده نامحدود بتواند با مسائل مختلف ارتباط پیدا کند، بدون آنکه به تحلیل منابع و یا بار بیش از حد منابع منجر شود .لذا ضرورت دارد تا با دفع چالش های زیست محیطی از طریق فرهنگ سازی، مشارکت عملی، مدیریت بهینه و ظرفیت سازی دستگاههای دولتی و غیر دولتی با حضور مردم اقدامات ارزنده ای را بوجود آوریم .انجام برنامه های فرهنگی و مشارکتی موجب می شود تا ارزش گذاری خدماتی بالایی در عرصه های طبیعی، زیست محیطی و اکوتوریسم ایجاد شود و نهایتا سیمای پر افتخار اکولوژی سرزمین ایران، توسعه پایدار را در بخشهای فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی را تضمین نماید و به نسلهای آینده بسپارد

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، مشارکت ، مدیریت ، حفاظت ، توسعه پایدار ، سیمای اکولوژی