نقش طراحی شهری در ارتقاو بهبود منظر شهری و محیط زیست شهری درچهارچوب توسعه پایدار

یکی از چالشهای پیش روی انسان امروز، تخریب و فرسایش با منشاء انسانی منظر شهری با علت اصلی تخلیه آلودگیها در محیط و استفاده از سوختهای فسیلی است که تاثیرات نامطلوب آن برجنبههای بصری و عملکردفرآیندهای منظر شهری غیرقابل چشم پوشی است؛ از سوی دیگر بر پایه مطالعات جدید در دستیابی به توسعه پایدار، بر طراحی شهری به عنوان ابزاری برای تعریف منظر شهری بهبود یافته با توجه به ویژگیهای اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی تاکید شده است. لذا این پژوهش به دنبال تبیین پارادایمهای منظر شهری در تعامل با محیط زیست در چهارچوب توسعه پایدار و با تکیه بر اصول و سیاستهای طراحی شهری بوده؛ بطوریکه پاسخی برای این پرسش باشد کهطراحی شهری با بکارگیری چه تکنیکها و روشهایی قواعد میتواند موجب بهبود منظر شهری و در پی آن محیطزیست شهری در قالب سه جنبه اصلی توسعه پایدار شود؟ در نهایت این پژوهش سعی داشته با بهرهگیری از شیوه توصیفی تحلیلی و استناد به مطالعات میدانی و کتابخانهای نخست ادبیات و مفاهیم منظر شهری و ارتباط آن را با -محیط زیست بررسی کرده و سپس به این نتیجه دست یابد که طراحی شهری میتواند با استناد به رویکرد بومگرا و روشهای طراحی انسان مدار، چهار عنصر ”کالبد ، ”فعالیت ، ”تصورات و ”اکوسیستم را به طور هماهنگ در مشروط ساختن و شکل بخشیدن به منظر شهری سهیم کرده و در عملکرد منظر شهری و محیط زیست تغییر ایجاد کند به گونهای که موجب پایداری و ارتقاء بصری منظر شهری شود

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، منظرشهری ، محیط زیست ، توسعه پایدار