جایگاه مراسم آیینی در ادبیات ایرانی و بررسی چگونگی پیوند آن با معماری

پایبندی به گروهی از اعمال فراطبیعی همواره به عنوان یکی از اصول ادیان و مذاهب بر شمرده می شود، این اعمال خرق عادت توسط موجودی ماورایی و از سوی بنیان گذار آن مذهب برای معتقدان به ارمغان آورده می شوند. هنجارهای یاد شده شامل برخی از بایدها و نبایدهای اخلاقی و رفتاری می باشند که در صورت اجرای مناسب می توانند سبب تعالی افراد گردند. مراسم آیینی (Ritual ceremony) به عنوان جایگاه تجلی باورهای یاد شده با قابلیت ابراز احساسات پیروان یک مذهب، دارای پیشینه ای دیرپا می باشد که با فرهنگ و تاریخ مردمان آن آیین دارای پیوندی ناگسستنی است. معماری و ادبیات به عنوان دو بستر هنری در راستای تجلی باورها، رسوم، علایق و استعدادهای افراد در طول حیات خود همواره دارای اشتراکات و تعاملات درخور توجهی بوده اند. نمونه ی وجود این همسانی ها را می توان در تاثیر آیین های ایرانی بر آفرینش آثار ادبی و معماری به نظاره نشست. در مقاله پیش رو، با معرفی برخی از آیین های ایرانی، چگونگیتاثیر این مفاهیم در پیدایش پدیده های ادبی و معماری سرزمین ایران و نیز وضعیت فضاهای خلق شده در این زمینه، جهت پاسخگویی به کارکردهای مراسم آیینی مورد تحلیل قرار می گیرد. نتایج پژوهش حاکی از تاثیر بسزای آیین های ایرانی در به دست دادن رشته های فکری پیدایش آثار ادبی (منظوم و منثور) و معماری می باشد. اما نکته حائز اهمیت این که، حضور این مفاهیم در آثار ذکر شده خود سبب تداوم حیات آیین ها در طول اعصار گردیده است.

کلیدواژه ها:

آیین ، مراسم آیینی ، ادبیات ایرانی ، معماری