بررسی عناصر اقلیمی در معماری سنتی ایران و جایگاه آن در معماری معاصر (نمونه موردی ساباط)

استفاده بهینه از شرایط اقلیمی برای تامین آسایش و رفاه از ویژگی های اصلی معماری ایرانی می باشد شرایط اقلیمی هر منطقه سبب به وجود آمدن فضاهای معماری و شهری مخصوص آن منطقه شده بود اما ورود معماری مدرن باعث نادیده گرفته شدن اصول اقلیمی و از بین بردن فضاهای اقلیمی هر منطقه است یکی از فضاهای گمشده معماری ایران که بر اساس طراحی اقلیمی در فضاهای شهری شهرهای کویری طراحی می شد ساباط می باشد یاباط سایبانی از جنس ساختمان بوده که روی گذر کوچه ساخته می شد و در بیشتر مواقع فضاهای بالایی آن به ساختمان اختصاص داده می شد . ساباط برای آسایش نسبی عابران در حال گذر از کوچه ها بوده و یک نوه دعوت کنندگی به محله ها را نیز دارا می باشد ولی در حال حاضر در معماری مدرن جایگاه خود را حفظ نکرده است به طوری که فقط در بعضی از مناطق گرمسیر از گذشته به جای مانده است در این مقاله با استفاده از روش توصیفی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای به معرفی و کارکرد اقلیمی ساباط در معماری سنتی ایران و جایگاه آن در معماری معاصر ایران پرداخته ایم نتایج به دست امده نشان می دهد که امروزه استفاده مناسب از عناصر معماری بومی در طراحی نقش بسیار سازنده ای در ایجاد فضای معماری خواهد نمود و از طرفی به کار بردن این عناصر بومی که دارای کارکردهای متفاوت و مناسبی هستند از فراموش شدن آنها و از ایجاد فاصله ای که بین معماری جدید و معماری بومی اتفاق افتاده جلوگیری خواهد نمود.

کلیدواژه ها:

ساباط ، اقلیم ، معماری سنتی ، ایران