نقد فضاهای معماری ایرانی با ابزار هرمنوتیکی

معماری ایرانی در قبل از اسلام و بعد از ان دارای خاصه های خود می باشد. وجود عناصری که صرفا در ایران معنی داشت. استعاره های دینی ، معنویت شرقی ، توجه به کرامات انسانی همگی به نوعی در معماری ایرانی در قبل از اسلام و بعد از آن تبدیل به یک سری قوانین خاص می گشت که نوعی فرم و نهایتا فضای خاص را ایجاد می کند زبان معماری ایرانی زبانی است رمز پردا که با بیان رمزی و در پی دستیابی به تعادل و تحقق مفهوم وحدت در کثرت می باشد دستیابی به این هدف نیازمند بهره گیری از یک ابزار بیانی مناسب است تا با برقراری رابطه ای مناسب میان صورت و معنا (فرم و محتوا) به تعادل و وحدت دست یابد از انحا که کالبد و صورت رمز معناست در نتیجه این زبان بر اساس تعامل میان رمزگان زبان و اصل شفافیت شکل می گیرد در این تحقیق سعی شده است به بررسی برخی از مفاهیم استعاری استخراج شده از معماری ایرانی با ابزار هرمنوتیکی بپزداریم.

کلیدواژه ها:

تاریخ معماری ایران ، رویکرد محتوایی به معماری ایرانی ، هرمنوتیک ، اسرار آمیز بودن معماری