تحلیل اجتماعی فضایی بافت فرسوده شهر پیرانشهر (مورد: حوزه زرگتن)

بافت های قدیمی در زمان شکل گیری، فضایی پاسخگو به سلسله مراتب نیازهای ساکنان خود بوده اند اما در پیتحولات فن شناختی و تغییر در نیازهای زیستی، اجتماعی و اقتصادی اکنون فاقد عملکرد قوی اند و از حیثبرخورداری از زیرساختها و خدمات شهری ضعیف و از حیث کالبدی نابسامان و دچار فرسودگی شده اند. با اینوجود، برخورد غیرمسؤولانه، غیر متخصصانه و بی توجهی چندین ساله مدیریت شهری به این بافت ها جهتنوسازی و رونق آنها با عنایت به امکانهای بالقوه بسیار وسیع آنها تضاد شدیدی بین این محلات و محلات دیگرشهر بوجود آورده و عدم امیدواری به زندگی در این بافتها را سبب شده است. در همین راستا پژوهش حاضر بهبررسی اجتماعی-اقتصادی و کالبدی- فضایی حوزه زرگتن پرداخته است تا مهمترین عوامل مؤثر بر زوال وفرسودگی بافت حوزه شناسایی شده و عملکرد مدیریت شهری نیز در قبال حوزه مذکور مورد ارزیابی قرار گیرد.روش پژوهش حاضر، توصیفی-تحلیلی بوده و با رویکرد اثبات گرایی دنبال شده است. روش جمع آوری داده ها نیزمتکی بر اسناد کتابخانه ای و برداشت های میدانی و با استفاده از پرسشنامه بوده است که جهت تحلیل پرسشنامه ها از نرم افزار Spss بهره گرفته شده است. نتایج تحقیق نشانگر آنست که شرایط نامطلوب اقتصادی ساکنان حوزه زرگتن، میزان آگاهی پایین آنان از تسهیلات بانکی، عدم بهرهبرداری مدیریت شهری از میزان بالای پایداری اجتماعی و پتانسیل های بالقوه حوزه زرگتن و عملکرد نابرابر آن در تخصیص کارکردهای شهری لازم به این حوزه از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر زوال و فرسودگی بیشتر این بافت بوده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، مدیریت شهری ، پایداری اجتماعی ، توسعه پایدار ، زرگتن (Zargatan)