کاربست رویکرد نوشهرگرایی در برنامه ریزی محلات شهری (نمونه موردی: محله سنگلج، منطقه 12 شهرداری تهران)

سبک تهران در تداوم مکتب اصفهان به عنوان سبکی که جامعه کهن شهر را از نو آراست، متولد شد. بنابراین، شهرسازی سبک تهران در ادامه مکتب اصفهان، به عنوان نمادی از شهرسازی بومی شناخته می شود. محله در ایران، از دوران باستان از اجزاء سازنده شهر به حساب می آمده است و به عنوان «کوچکترین جزء سلسله مراتب تقسیمات فضایی» در یک شهر شناخته می شود. این سطح از تقسیمات فضایی، دارای یکپارچکی در ابعاد گوناگون است که پاسخگوی بسیاری از نیازهای روزمره ساکنین می باشد. بنابراین سازمان های محلی باید برنامه ریزی در مقیاس محلات را به شیوه ای که پاسخگوی عدم تقعیت و پیچیدگی ها باشند و از انعطاف لازم برخوردار باشند، درنظر گیرند. از سوی دیگر؛ باتوجه به اینکه محله سنگلج (به عنوان نمونه موردی)، برخوردار از ویزگی های تاریخی و عناصر مذهبی فراوان بوده و همچنین در هسته مرکزی شهر قرار گرفته است؛ رویکرد نوشهرگرایی که ضمن احترام به میراث گذشتهف به عنوان نمادی از نظریه های معاصر شهری و برخواسته از پارادایم پایداری می باشد، باخوانی شده است. با این دید، برنامه ریزی راهبردی با مؤلفه ی «نوشهرگرایی برای محله ای پایدار»، می تواند شیوه ای مناسب جهت اخذ تصمیمات و فعالیت ها برای رهنمود سیستم پیچیده شهر باشد. بنابراین هدف اصلی نوشتار، شناسایی اصول نوشهرگرایی و چگونگی کاربست آنها، با توجه به ویزگی های محلات شهری ایران، در قالب یک برنامه راهبردی است. این تحقیق، یک پژوهش کاربردی بوده و با روشی کیفی مبتنی بر شیوه تحلیل محتوا، به گردآوری و پردازش اطلاعات پرداخته است. به منظور تدقیق این شاخص ها در رابطه با محلات ایرانی، محله سنگلج، واقع در منطقه 12 شهرداری تهران مورد بررسی قرار می گیرد و نحوه ی کاربست رویکرد مذکور، به عنوان رویکرد منتخب در برنامه ریزی راهبردی محله تدوین می شود.

کلیدواژه ها:

محله ، نوشهرگرایی ، برنامه ریزی راهبردی ، محله سنگلج