تاثیر هورمون های انسولین ، تستوسترون، گنادوتروپین هیپوفیزی و مجموع هورمون ها در کشت اندام بیضه موش های نر نابالغ نژاد NMRI

انسولین یک پروتئین کوچک بوده و در انسان وزن مولکولی 5808 دارد انسولین هورمونی است که در اسپرماتوزوای انسانی بیان و ترشح می شود این هورمون در اووسیت و نقش آن در بلوغ اووسیتی و نمو بلاستوسیستی در انسان ثابت شده است. بررسی های موجود نشان می دهند که مقاومت به انسولین موجب کاهش تعداد اسپرم ، کاهش تحرک اسپرم و کاهش هورمون تستوسترون می گردد. دستیابی به اسپرماتوژنز و اسپرمیوژنز در محیط کشت موضوع تحقیق بسیاری از محققین بوده است شوع و بقای اسپرم سازی از لحاظ هورمونی توسط FSH و تستوسترون تنظیم می گردد برخی محققین بر این عقیده اند که تستوتسترون هورمون اصلی تنظیم کننده اسپرمیوژنز در پستانداران بوده و FSH نقش جزئی دارد. PMSG عملکردی مشابه با FSH دارد . از این رو در این طرح اثرات هورمون های جنسی PMSG ، تستوسترون و هورمون انسولین و مجموع هر سه هورمون بر بافت بیضه و اثرات آن بر اسپرماتوژنز مورد بررسی قرار گرفته است. روش ها: آزمایشات in vitro در 5 گروه مختلف شامل کنترل و چهار گروه تجربی بر روی موش های نر نابالغ نژاد NMRI انجام شد و مدت زمان انجام کشت اندام 8 هفته در نظر گرفته شد پس از گذشت این زمان انجام مطالعات بافت شناسی و میکروسکوپی صورت گرفت. نتایج: نتایج حاکی از افزایش معنی دار در تعداد سلول های اسپرماتوسیت، اسپرماتید، اسپرم در گروه ها تجربی 2 و 3 و کاهش اسپرماتوگونی A و سلول های سرتولی می باشد. نتیجه گیر: این نتایج نشان می دهند که کشت بافت بیضه، می تواند مدل تجربی مفیدی برای مطالعه مکانیسم های تنظیمی تکثیر سلولی اسپرماتوگونی باشد.

کلیدواژه ها:

اسپرماتوژنز ، کشت اندام بیضه ، انسولین ، تستوسترون ، PMSG