اثر سن، سطح تحصیلات و سابقه کار کارکنان بر توانمندسازی و رفتار نوآورانه آنان مطالعه موردی: سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی رشت

تغییرات محیطی و افزایش رقابت جهانی، موضوع توانمندسازی کارکنان را در کانون توجه مدیران قرار داده است . از سوی دیگرسازمان ها تنها با نوآوری می توانند بر مشکلات محیط های پویا و رقابتی شدید فائق آیند . مدیریت منابع انسانی معطوف به سیاست ها، اقدامات و سیستم هایی است که رفتار، طرز فکر و عملکرد کارکنان را تحت تأثیر قرار می دهند. مقاله حاضر پژوهشی میدانی است که تآثیر فاکتورهای سن، تحصیلات و سابقه کار را بر روی توانمندسازی و رفتار نوآورانه بررسی می کند . جامعه آماریپژوهش، سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی رشت است. حجم نمونه بر اساس روش نمونه گیدری تصدادفی ساده و تعداد نمونه381 نفر از بین کارکنان 3 ایستگاه بود. در این پژوهش از دو پرسشنامه خودگزارشی با 21 گویه یکی برای سنجش توانمندسازی کارکنان و دیگری برای سنجش رفتار نوآورانه کارکنان استفاده شد. در این پژوهش، پایایی پرسشنامه های توانمندسازی و رفتار نوآورانه با استفاده از ضرایب آلفای کرونباخ محاسبه گردید که به ترتیب برابر با 0/84و 0/82 می باشد. بر طبق نتایج به دست آمده به غیر از فاکتور تحصیلات سایر فاکتورها سبب اختلا معنی داری در توانمندسازی یا رفتار نوآورانه کارکنان نگردید . اگرچه سطوح مختلف فاکتور تحصیلات سبب تفاوت معنی داری در توانمندسازی کارکنان نشد ولی سبب تفاوت معنی دار در رفتار نوآورانه آنان شد. به گونه ای که پایین ترین سطح تحصیلات به طور معنی داری بیشترین امتیاز رفتار نوآورانه را به خود اختصاص داد. در پایان با توجه به پایین بودن امتیازهای توانمندسازی و رفتار نوآورانه کارکنان و با توجه به وجود تغییرات محیطی و افزایش رقابت جهانی پیشنهاد می شود سازمان ها برنامه هایی برای افزایش این دو متغیر به اجرا درآورند.

کلیدواژه ها:

مدیریت مناب انسانی ، مدیریت تحول ، توانمندسازی ، رفتار نوآورانه ، سن ، سابقه کار ، تحصیلات