بهبود عملکرد عناصر معماری زمینه گرا در معماری گیلان و بازآفرینی آن در ساختارهای امروزی با استفاده از تکنولوژی نانو

اقلیم و چش مانداز ذاتی یک منطقه در طول زمان به مثابه شالوده ی طراحی محیط انسا نساخت ایفای نقش کرده است. معماری بومی گیلان به عنوان الگویی مناسب در راستای رویکردپایداری، با ویژگی هماهنگی و تلفیق بنا با طبیعت، که حاصل عوامل مختلف اقلیمی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و غیره است ، بیشترین تأثیر را از اقلیم و طبیعت پیرامون خود گرفته است. به نظر می رسد معماری بومی منطقه از مصالح مورداستفاده تا فرم کلی بنا تحت تأثیر محیط پیرامون است. ازاین رو در این مبحث، پس از معرفی خصوصیات اقلیمی، به تأثیر اقلیم بر شکل گیری فضاها و عناصر معماری این منطقه ، سعی بر آن است تا بتوانیم معماری بومی گیلان را با توجه به زمینه و پایداری محیط بررسی نماییم. امروزه شاهد آن هستیم که بسیاری از ویژگی های معماری بومی به دلیل ضعف و یا محدودیت هایی که در ویژگی های مصالح و ساختار بوم آورد منطقه وجود داشته است، کمترمورداستفاده قرار می گیرد و یا در برخی موارد کاملاً حذف شده اند که این سبب عدم هماهنگی بین محیط مصنوع و زمینه شده است. لذا در این مقاله سعی بر این شده است با توجه به پیشرفت روزافزون علم و ظهور تکنولوژی نانو در عرصه بهبود ویژگی های مطلوب مصالح ، بر آن شدیم که با کمک راهکارهایی که نانو فن آوری در جهت بهبود خواص مصالح به وجود می آورد با تغییر در ساختار مصالح بوم آورد به ارتقای کیفی آن ها پرداخته و با استفاده مجدد این عناصر در ساخت وسازهای امروزی با توجه نیازهای کنونی ، در راستای تلفیق معماری امروزی با زمینه ی اقلیمی موجود ، گام برداریم.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، معماری گیلان ، تکنولوژی نانو