وقت صوفی

؛«وقت» در نزد عرفای مسلمان، معنا، مفهوم، تعابیر و ویژگی های خاصی دارد. ویژگی هایی که متناظر بر «فنای ناسوتی و ظهور لاهوتی» عارف است. در این وقت یا«لحظه حال» است که واقعه های روحانی و شهود حقایق باطنی به وقوع می پیوندد. حالی که مابین گذشته و آینده و در عین حال جامع هر دو است. بر این اساس «وقت» صوفی در «آن» و آنانی می گذرد که بعد و امتداد زمانی ندارد و لذا، در مکانی رخ می دهد که به آن اشاره نمی توان کرد؟ بدینسان، «وقت صوفی» به منزله حضور و «بودن» در مکان و زمانی دیگر است که از قواعد زمان و مکان محسوس مبراست و ویژگی ها و مختصات وجودی خاص خود را دارد. هدف اصلی این مقاله در وهله نخست، جستجو و بررسی چیستی وجوه مفهومی، کیفی، ماهیت و هستی شناختی «وقت صوفی» و به طور اخص چگونگی این وقت، ویزگی ها و شاخصه های زمانی- مکانی مطرح در آن است. ویژگی هایی که در نهایت زمان و مکان دیگری (لحظه حال-عالم ملکوت) را در عرصه اندیشه و خیان می گستراند. به طوری که جمع اضداد، «همزمانی» گذشته، حال و آینده و ... از وجوه و شاخصه های آن است که در ک لیه ابعاد وجودی عارف تسری دارد. در این راستا با توجه به نوع مسئله، بررسی پیشینه تحقیق و خلاء در اطلاعات موجود، با استناد بر آراء، اندیشه ها و توصیف های صوفیه و با هدف گشایشی به سوی معناهای نهفته در عرفان و فرهنگ غنی ایرانی- اسلامی، در بخش اول از روش توصیفی- تبیینی و سپس در بخش دوم از روش توصیفی- تحلیلی بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

وقت ، حال ، صوفی ، مظهریت حق ، لحظه حال سرمدی ، زمان و مکان