رابطه سطوح مختلف تحصیلی و نرخ بیکاری زنان در ایران

اشتغال نیروی کار تحصیل کرده بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به معنی به کارگیری نیروی کار با تخصص و با کیفیت بالاتر و به عبارت دیگر به معنی به کارگیری سرمایه انسانی در شرایط تحریم اقتصادی است. در ایران در سالهای اخیر با توجه به تحریم های مختلف، ترکیب تقاضا برای آموزش عالی (افزایش سهم زنان در ورود به دانشگاه) تغییر نموده و از طرف دیگر، نرخ بیکاری فارغ التحصیلان افزایش قابل توجهی داشته است. در این تحقیق به بررسی رابطه میان نرخ بیکاری و زنان فارغ التحصیل سطوح مختلف تحصیلی (دیپلم و فوق دیپلم، لیسانس، فوق لیسانس دکتری) در بین سال های 1366-1390 در کشور جمهوری اسلامی ایران از طریق الگوی VAR پرداخته شده است. در این مطالعه اطلاعات نرخ بیکاری و فارغ التحصیلان سطوح مختلف تحصیلی به کمک روش کتابخانه ای از سالنامه های آماری منتشر شده توسط مرکز آمار جمع آوری شده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که رابطه بلند مدت و تعادلی بین متغیرها وجود دارد بدین معنا که با افزایش سطح تحصیلات زنان از لیسانس به فوق لیسانس و دکتری نرخ بیکاری کاهش و از فوق دیپلم و دیپلم به لیسانس نرخ بیکاری افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

نرخ بیکاری ، سطح تحصیلات زنان ، الگوی VAR ، تجزیه واریانس