انعطاف پذیری، الگویی در راستای ایجاد حس تعلق به مسکن

؛ حس مکان عاملی است که موجب تبدیل شدن یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویزه برای افراد خاص می گردد و تعلق مکانی از لحاظ فرهنگی منعکس کننده مؤلفه های اصلی حیات فرهنگی- اجتماعی است. سکونت بیانگر برقراری پیوندی پرمعنا بین انسان و محیط مفروض است که از تلاش برای هویت یافتن (حس تعلق داشتن) به مکان ناشی گردیده است. ساخت مسکن انبوه در شهرها به جای واحدهای مسکونی منطبق با نیازهای فردی و خانوادگی و نیز عدم مشارکت مردم در فرایند طراحی و برنامه ریزی از سویی و لزوم توجه به نیاز به شکل گیری از درون نهادهای اجتماعی از سوی دیگر، نیاز به ایجاد فاکتورهایی در ایجاد تعاملات انسانی مؤثر در محیط زندگی و افزایش تعلق مکانی به آن را آشکار میکند. با توجه به اینکه تعلق به مکان نیازمند تناظری میان روابط انسانی و فاکتورهای ایجاد کننده این حس در محیط می باشد، در این پژوهش که با روش تحلیل محتوا انجام می گیرد، ابتدا مفهوم حس مکان و سکونت از دیدگاه اندیشمندان مورد بررسی قرار می گیرد و فاکتورهای مؤثر در ایجاد حس تعلق به مکان و سکونت از دیدگاه اندیشمندان مورد بررسی قرار می گیرد و فاکتورهای مؤثر در ایجاد حس تعلق به مکان معرفی می گردد. سپس مفهوم انعطاف پذیری به عنوان یکی از عوامل مؤثر در انطباق فضای داخلی مسکن با روش زندگی افراد بررسی می گردد و در نهایت با بیان اینکه با ایجاد تعامل بین کاربر و کالبد، تطابق و سازگاری بیشتری با محیط زندگی صورت می گیرد، انعطاف پذیری به عنوان عاملی در ایجاد حس تعلق به مکان معرفی می گردد. نتایج حاصل از این تحقیق در طراحی و بهبود فضاهای داخلی با تعاملات انسانی مؤثر و به صورت خاص در مسکن، تأثیر گذار خواهد بود.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، تعامل با محیط ، حس تعلق ، روش زندگی ، مکان