ارائه یک پروتکل مسیریابی کارا مبتنی بر OLSR در شبکه های سیار موردی

خصوصیات شبکه های سیار موردی همچون تحرک بالای گره ها و پویا بودن توپولوژی، مسئله مسیریابی را در این شبکه ها به چالش کشیده است. پروتکل OLSR یکی ازپروتکل های مسیریابی در شبکه های سیار موردی است که با استفاده از الگوریتم دایجسترا کوتاهترین مسیر را به عنوان بهترین مسیر انتخاب می کند. اما این معیار انتخاب مسیر در پروتکل OLSR امکان یافتن مسیر بهینه را ندارد. هدف این مقاله افزایش کارایی پروتکل مسیریابی OLSR با ایجاد پارامترهای جدید و در نظر گرفتن میزان انرژی گره ها است. در این روش مسیر بهینه را براساس معیارهای انرژی باقی مانده در گره های میانی، فاصله گره ها و تعداد گام انتخاب می کنیم. شبیه سازی پروتکل بهبود یافته و مقایسه با پروتکل OLSR استاندارد حاکی از کارایی بالاتر روش ارائه شده از لحاظ معیارهای نرخ تحویل بسته، تاخیر انتها به انتها، توان عملیاتی شبکه و نرخ گم شدن بسته ها می باشد.

کلیدواژه ها:

شبکه های سیار موردی ، پروتکل OLSR ، انرژی گره های میانی و مسیریابی