تاثیر مدلسازی دو بعدی و سه بعدی در طراحی سازه ایستگاههای زیر زمینی مترو

طراحان سازه مدلسازی سازه های طویل زیر زمینی به دلیل آنکه در طول نسبتاً زیادی با مقطع ثابت اجرا می شود را معمولا با مدلسازی دو بعدی آنالیز و سپس طراحی می نمایند که برای این منظور می توان از مدلسازی دو بعدی بوسیله نرم افزار Plaxis که اندرکنش خاک و سازه را با دقت نسبتاً خوبی در آنالیز لحاظ می نماید استفاده نمود لیکن در مورد سازه های ایستگاههای زیر زمینی مترو اگر چه که از طول زیادی برخوردار است لیکن از آنجاییکه اولا به دلیل وجود بازشوهای بزرگ و نسبتاً زیاد در طول ایستگاه و ثانیا به دلیل وجود دیوارهای برگشتی در دو انتهای ایستگاه که عرض موجود ایستگاه را به عرض تونل تبدیل می نماید، لحاظ نمودن رفتار دو بعدی برای مدلسازی از تقریب مناسبی در برخی نقاط برخوردار نمی باشد. بر اساس نتایج این پژوهش ، انجام مدلسازی سه بعدی برای قسمتهایی از طول ایستگاه که شامل بازشو می باشد الزامی است و اگر آرماتورگذاری در مقاطع مجاور بازشوها براساس آنالیز دو بعدی انجام شود سازه از ایمنی کافی برخوردار نیست، همچنین در طولی از ایستگاه که در مجاورت دیوارهای برگشتی دو انتهای ایستگاه قرار دارند می توان در مدلسازی سه بعدی نسبت به مدلسازی دو بعدی آرماتورهای کمتری مصرف نمود. در مقایسه سه جزء اصلی تشکیل دهنده سازه اصلی ایستگاه (شامل دیوار، سقف قوسی و فونداسیون) بیشترین تاثیر و تفاوت بین مدل سه بعدی و دو بعدی در دیوارها سپس سقف قوسی و در انتها در فونداسیون ایجاد می شود.