معدن، منابع طبیعی و توسعه

یکی از ارکان توسعه پایدار هرکشور، استفاده بهینه از سرمایه های بالقوه موجود و بدون استفاده آن می باشد. امروزه معادن یکی از ارکان مهم اقتصادی هر کشور محسوب میشوند و نقش کلیدی در پیشرفت و توسعه جهان برعهده دارند که البته از اثرات مخرب آنها نباید چشمپوشی نمود. معادن روباز در بلند مدت از میزان محصولات کشاورزی و جنگلی به شدت می کاهند، بر روی اکوسیستم های آبی و زمینی اثر مخرب می گذارند و گاهی اوقات اثر قابل توجهی بر تغییرات آب و هوایی می گذارند. برای عبور از این بحران حفظ منابع طبیعی و خصوص ا بسط معادن سبز میتوان چهار راه کرد را پیشنهاد کرد که شامل؛ کاستن از تخریب سرزمین، برجای گذاشتن اثرات تخریبی، نوآوری در مدیریت مواد زائد معدنی، مدیریت بحران های اکوسیستمی و احیاء معادن می شود. عمدهترین فعالیتهای انسانی در ازبین رفتن اکوسیستم و کاهش پتانسیل تولید منابع طبیعی رامیتوان عواملی چون قطع پوشش گیاهی 34 درصد، بهره برداری بیش از پیش از منابع اکولوژیک (آب و خاک) 23 درصد، چرای مداوم و بیش از ظرفیت دام 23 درصد و فعالیتهای کشاورزی و کاربرد نهادها 10 درصد برشمرد. ایجاد جنگلهای مصنوعی و فضای سبز در اطراف شهرهای بزرگ موجب تولید اکسیژن مورد نیاز جامعه میشود، حفظ منابع طبیعی و درختکاری در ایران دارای پشتوانه و علایق ملی و سنت تاریخی ایرانی است که باید در اولویت برنامه های توسعه کشور قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، اکوسیستم ، احیاء معادن ، معادن سبز