دانش بومی و امنیت غذایی پایدار

کمبود موادغذایی، تولید را قرن بیست و یک با مشکل اساسی مواجه ساخته است . رقابت بر سرزمین های کشاورزی و منابع آب ، قیمت بالای انرژی و تغییرات آب و هوایی، همگی بدان معنا است که جهان باید با منابع کمتر، غذای بیشتری تولید کند. بنابراین ، رشد پایدار در بخش کشاورزی عاملی حیاتی برای تغذیه جهان به شمار می رود. در این میان ، به دیلیل اینکه دانش بومی بر پایه ی تلاش های محلی، ارتقای پایداری و ظرفیت سازی است، هزینه اثربخش و دارای نقشی اساسی در طراحی نظام های کشاورزی پایدار بوده و بالطبع، در تضمین امنیت غذایی جهانی حیاتی است. این دانش فرصت های بزرگ برای تولید محصولات کشاورزی و امنیت غذایی پایدار ارائه می دهد. بطوریکه ، بسیاری از پژوهشگران آن را به عنوان یک منبع مهم از اطلاعات توسعه به رسمیت شناخته اند ماهیت متناسب این دانش و نیز مزایای زیاد آن مانند سهولت دسترسی، ارزان و مقرون به صرفه بودن، از نظر اجتماعی مورد قبول ونیز سازگاری با محیط زیست و عدم ریسک پذیری بالا، ضرورت استفاده از این دانش را در تلفیق با دانش نوین جهت دستیابی به امنیت غذایی پایدار مورد تایید قرار می دهد. در مقاله حاضر با استفاده از داده های ثانویه و مطالعه کتابخانه ای به کارکردهایی از دانش بومی جهت دستیابی به امنیت غذایی پایدار اشاره و در پایان ، جهت کاربست این دانش در راستای تامین امنیت غذایی پیشنهاداتی ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، کشاورزی پایدار ، امنی غذایی پایدار