رویکرد تعاملی سطوح و مقیاس طراحی شهری در فرآیند برنامه ریزی

ارتقای کیفیت محیط شهری از دغدغه های اصلی شهرسازی و هدف اصلی تمام طرح های توسعه شهری است. در ارزیابی و تجارب ماحصل از اجرای طرح های توسعه شهری در جهان و به ویژه کشور ما این موضوع اثبات شده است که این طرح ها در خلق محیط شهری واجد کیفیت ، توفیق کمی داشته اند. با این ضرورت در سال های اخیر ، اندیشمندان مختلف شهرسازی ، از حضور تفکر کیفیت گرای خاص طراحی شهری ، در تمام مقیاس های [کلان و خرد ] طرح های توسعه شهری برای ایجاد محیط واجد کیفیت حمایت کرده اند. این مقاله با روش مطالعه تطبیقی و تحلیل محتوای متون و مفاهیم مؤثر در تحول طراحی شهری و مقایسه آن با گرایش ها و گونه های مختلف طراحی شهری در چارچوب برنامه ریزی راهبردی و با استفاده از تجربیات پیشین با تلفیق فرایند طراحی شهری و برنامه ریزی شهری ، و با هدف ساخت تصویری از یک رویکرد نوین و امیدبخش برای کاربست عملی طراحی شهری در طرح های توسعه شهری به منظور ارتقای کیفیت محیط شهری شکل گرفته است. یافته های این تحقیق نشان می دهد طراحی شهری در حوزه کلان مقیاس دارای تولیدات کاربردی است که می تواند به ارتقای کیفیت محیط کمک کند. تحقق عملی این رویکرد بسته به پذیرش و رعایت پنج مؤلفه ذیل است : الف . حضور اهداف طراحی شهری در طیف مقیاس برنامه ریزی، ب. پیوند حرف و همکاری تخصص های مختلف در موضوعات طراحی شهری ، ج . مشارکت پذیری عمومی در طراحی ، د. وجود سطوح و سلسله مراتب مقیاس طراحی شهری ، هـ. پشتیبانی از موضوعات طراحی شهری . نتایج این مقاله نشانگر تعامل بین طراحی شهری و برنامه ریزی شهری در مقیاس کلان و خرد به عنوان یک ضرورت در نظام توسعه شهری است و کاربست مؤلفه ای فوق تضمینی برای عملی کردن این رویکرد و کارامدی طرح های توسعه شهری است.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، کیفیت محیط ، تعامل مقیاس کلان و خرد ، برنامه ریزی شهری ، طراحی شهری