بررسی قتل ترحم آمیز از دیدگاه حقوق ایران و فقه امامیه

اوتانازی یکی از مسائل حاد و غیر قابل کنترل در جهان امروزه است که در اکثر کشورهای غربی با پذیرش رو به رو بوده است،ولی در شوراهای مذهبی مورد مطروحه با مخالفت های از قبیل رد این نظریه مورد نظر بوده است. درکشورهای اسلامی علیالاخصوص کشور ما این نظریه را بطورکل این نظریات پوچ و بی اساس که بدون در نظر گرفتن سایر ابعاد وجنبه های این عملمطرود است و نفس انسان با کرامت را گرامی داشته است؛ این نظریات اگرچه با ترحم فرد را از این دنیا جدا می کنند ولی بهدور از نگاه انسانی و پایمال کردن حقوق انسان روز به روز بر این نظریات خود تقویت و سعی در مستحکم تر شدن آن مینمایند بطوریکه خواستار فرستادن این نظریات بعنوان صادرات به کشورهای اسلامی در ده های پیش بودند، و این نفس کریمهدر این جوامع اسلامی با مخالفت شدید قانونگذار و فقهاء روبه روشده است. در « نفخت من روحی »: که خداوند متعال می فرمایدنظام حقوقی اسلام و ایران ، قتل از روی ترحم به منزله قتل عمد محسوب می گردد که مرتکب را تا حد محکومیت به مرگنزدیک می کند. پیش بینی چنین سیاست جنایی ای ، برگرفته از آموزه های دین مبین اسلام است که بر حفظ حیات در همهبه مثابه تابعان خود ، هرگونه دست یازی به جان آنها را غیر قابل بخشش « دم مسلمانان » حال تاکید داشته و با محترم شمردندانسته است ، حتی زمانی که انگیزه شخص از چنین اقدامی حس ترحم آمیز و توأم با انسان دوستی او باشد .در این مقالهنگارنده گان می کوشند هر چند مختصر نگاهی بر مهمترین این مخالفت ها و بررسی تطبیقی از دیدگاه حقوق ایران و فقهامامیه بپردازند

کلیدواژه ها:

قتل ترحم آمیز ، اوتانازی ، مرگ آسان ، موارد قانونی ، دیگاههای فقهی