بررسی آزمایشگاهی آستانه تخریب آبشکن توده سنگی درشرایط مستغرق

ابشکن سازه ای رودخانه ای است که به منظور حفاظت دیواره رودخانه در برابر فرسایش مورد استفاده قرار می گیرد. آبشکن توده سنگی معمولا برای شرایط غیرمستغرق طراحی می شود، اما در شرایط سیلابی ممکن است مستغرق شده و ناپایدار گردد در تحقیق حاضر، مطالعه آزمایشگاهی آستانه تخریب آبشکن توده سنگی در شرایط مستغرق در کنالی به طول 6 متر و عرص 45/0 متر و ارتفاع 45/0 متر بررسی شده است ابتدا اثر دانه بندی مصالح بدنه آبشکن و درصد استغراق بر آستانه تخریب مورد بررسی قرار گرفته است بدین منظور سه نوع دانه بندی با متوسط قطر مصالح مختلف و سه درصد استغراق متفاوت در نظر گرفته شده و در مجموع 9 آزمایش انجام شده است همچنین توزیع سرعت اطراف آبشکن توده سنگی در محل آستانه تخریب توسط سرعت سنج نقطه ای سه بعدی ADV مورد بررسی قرار گرفته است نتایج نشان می دهد که متوسط قطر مصالح و همچنین درصد استغراق، تاثیری در محل آستانه تخریب نداشته و تخریب همواره از محل اتصال دماغه به تاج آبشکن آغاز می شود بررسی توزیع سرعت حاصله از میدان جریان نیز صحت نتایج حاصل از آزمایشات تخریب را تایید می نماید

کلیدواژه ها:

آبشکن ، توده سنگی ، آستانه تخریب ، مستغرق