مروری بر الگوریتم های مسیریابی در شبکه های تحمل پذیر تاخیر

شبکه های تحمل پذیر تاخیر نوعی از شبکه های بی سیم هستند که اتصال دائمی بین گره ها به علت تراکم کم و پراکندگی آنها وجود ندارد. در شبکه های سنتی TCP/IP فرض بر این است که بین هر جفت گره مبدا و مقصد مسیری انتها به انتها وجود دارد. هر سناریویی که این فرض را برهم زند به عنوان کاربردی برای شبکه های تحمل پذیر تاخیر در نظر گرفته می شود. برای مقابله با این وضعیت گره ها از رویکرد ذخیره، حمل و انتقال استفاده می کنند. به این معنی که هر گره بسته دریافت شده را در حافظه خود نگهداری می کند تا در فرصت زمانی مناسب تر گره ای که نقش مفیدی در رسیدن بسته به مقصد داشته باشد را بیابد. تحقیقات زیادی برای غلبه بر مسائل چالش بر انگیز مسیریابی در DTN ها انجام شده است و الگوریتم های مسیریابی متفاوتی مطرح شده اند. این الگوریتم ها را می توان به دو دسته الگوریتم های مسیریابی تصادفی و قطعی تقسیم کرد. با توجه به افزایش روز به روز تعداد الگوریتم های مسیریابی نیاز است تا مزایا و معایب هر کدام از این الگوریتم ها بررسی شود تا مشخص شود که هر یک برای چه کاربردی مناسب می باشد. در این مقاله به بررسی مهمترین الگوریتم های مسیریابی در شبکه های تحمل پذیر تاخیر و روش هر یک در مدیریت حافظه گره ها می پردازیم.

کلیدواژه ها:

شبکه های تحمل پذیر تاخیر ، مسیریابی ، کارایی