نقش احیای بناهای تاریخی در توسعه پایدار شهری (نمونه موردی: کاروانسرای باباقدرت مشهد)

یکی از اساسی ترین عرصه های تجلی توسعه پایدار شهری، می تواند حوزه میراث فرهنگی با تمامی جنبه های تاریخی، فرهنگی، اقتصادی و هویتی آن باشد. بناهای با ارزش فرهنگی- تاریخی در شهرهای ایران واجد ارزشهای غنی معماری و شهرسازی هستند که عموم آنها امروزه دارای مشکلات گسترده در نتیجه توسعه شهری شده اند. باززنده سازی و احیای مناسب بناهای تاریخی، یکی از مهمترین راهکارهای حفاظتی در میراث معمارانه به شمار می رود و احیای بناهای تاریخی، می تواند بعنوان معماری پایدار در توسعه پایدار شهری قلمداد گردد و پیش زمینه ای برای رسیدن به توسعه پایدار شهری باشد. سعی ما در این پژوهش بر آن است تا نقش احیای بناهای تارخی و معماری پایدار آنها را در توسعه پایدار شهری آشکار کند و به عنوان نمونه موردی به شرح احیای کاروانسرای باباقدرت در شهر مشهد و نحوه تأثیر پذیی آن بر توسعه پایدار شهری، پرداخته است. نتایج حاصل از این پژوهش، حای از آن است که احیا، تغییر کاربری و معماری پایدار کاروانسرای باباقدرت با رویکرد مبتنی بر سود اقتصادی و نحوه مدیریت صحیح تأثیر بسزایی در حفاظت اصالت بنا و همچنین توسعه پایدار شهری خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

احیای بناهای تاریخی ، توسعه پایدار شهری ، کاروانسرای باباقدرت ، معماری