مسکن پایداری و الگوهای انعطاف پذیری در مجتمع های مسکونی

در ساخت و سازهای جهان امروزه، توسعه پایدار یکی از بحث های مهم قلمداد می شود. توسعه پایدار مسکن، توجه به نیازهای نسل آینده در عین برطرف کردن نیازهای فعلی مسکن افراد جامعه است. در اهداف م عماری پایدار طراحی مسکن ا نعطاف پذیریکی از نکات ارزنده است. امروزه با تغییر الگوی زندگی و ساختار خانواده ها، نیاز افراد به فضاهای مسکون در حال تغییر و دگرگونی است. به این ترتیب خانه ی دیروز یک خانواده، دیگر مناسب فردای او نیست و عدم توجه به مقوله انعطاف پذیی در طول زمان مشکلاتی مانند عمر کم و بازدهی عملکردی نامناسب ساختمان و مشکلات زیست محیطی را در پی خواهد داشت با رویکردی به معماری گذشته مسکونی ایران و نوع طراحی و پاسخدهی آن به عملکرد و نیازهای ساکنین، در خود آسایش و آرامشی را به وجود آورده بود. این پاسخدهی در سه فرآیند مورد بررسی است، تطبیق پذیری، تغییر پذیری و تنوع پذیری. در ساختمان های کنونی نیز چهار عامل کلیدی انعطاف پذیری دراز مدت را پشتیبانی می کنند. 1-عمق ساختمان، 2-دسترسی ساختمان، 3-ارتفاع ساخمان، 4-سطح اشتغال بنا که هر کدام در قالب یک عامل مؤثر در امر انعطاف پذیری ساختمان نقش آفرینی می کنند. در این تحقیق با استفاده از روش کیفی و بهره گیری از تحقیق کتاب خانه ای برای پاسخدهی به سوالات، با وام داری از معماری گذشته و راه کارهای ارزندهامروزی، در پی دست یابی به نتیجه ای کارآمد برای پایداری ساختمان ها از بعد کالبدی عملکردی در طول زمان می باشد.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، پایداری ، انعطاف پذیری ، زمان