لزوم باززنده سازی ارزش ها و ویژگی های معماری سنتی برای رسیدن به اصل پایداری در معماری ایرانی

گذشتگان ما طی سالهای زیاد تجارب بسیاری را در پی آزمون ها و خطاها کسب نموده اند که می تواند از بهترین راه حل ها برای اندیشمندان در جهت گرهگشایی از مشکلات و حرکت به سوی آینده بهتر بود است انتقال تجارب گذشتگان از نسلی به نسل دیگر باعث پیشرفت علمی و فنی، تقویت حس خوداتکایی بوده و زمینه را برای م وفقیتهای جدیدتر علمی و فنی و دستیابی به توسعه پایدار فراهم می آورد. معماری گذشته ایران مملو از نمونه های با ارزش بکارگیری شیوه های پردازش بنابصورت کارا و بهینه و دستیابی به آنچه که امروز معماری پایدار نامیده می شود، می باشد. علیرغم این واقعیت روشن، متأسفانه تاریخ معاصر ایران به دلایل زیاد و در ابعاد مختلف با انقطاع و گست از تجارب تاریخی و ا صول بیزمان جاری در سنتهای ارزشمند خودی، مواجه شده است. عدم استفاد از تجارب ارزشمند م عمای سنتی در ساماندهی محیط مصنوع و فن آوریهای آن در دستیابی به اصل پایداری در بنا، شاهد روشن این مدعاست. این مقاله بر آن است تا به ضرورت بیان ارزشهای م عماری و شهرسازی سنتی در جهت رسیدن به پایداری پرداخته و راهکارهای دستیابی به این مهم را در حد امکان مطرح سازد. متن حاضر با استفاده از مطالعه تطبیقی و تحلیلی با مراجعه به سنتهای معماری سنتی ایرانی، به شناخت آنها می پردازد و تلاش در جهت یافتن راهکاری مناسب برای برون رفت از مشکلات م وجود و در این روشها تبیین مسیری مناسب برای باززنده سازی معماری سنتی و بهره برداری عالمانه از سنتهای آن را در جهت دستیابی به معماری پایدار مد نظر قرار میدهد.

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری پایدار ، معماری سنتی ، شهرسازی