بررسی مصادیق معماری پایدار در معماری بومی و سنتی ایران (نمونه های موردی ابیانه، کندوان، ماسوله، تهران قدیم)

امروزه معماری پایدار و حفظ منابع انرژی، از مباحث مورد توجه در سطح بین الملل است. نتایج بحران های امروزی، ما را به سمت راهکارهای معماری پایدار سوق می دهد، از طرف دیگر به دلیل توجه زیاد جوامع به کاربرد تکنولوژی در صنعت ساختمان، از توجه طراحان به ویژگی های آب و هوایی و اقلیمی کاسته شده است و شکاف عمیقی بین ساخت و سازهای جدید و ساخت و سازهایی بر اساس اصول پایداری و حفاظت از محیط زیست دیده می شود. بی توجهی به طراحی اقلیمی و رعایت نکردن اصول پایداری در طراحی ها و نیز عدم کاربرد مصالح بومی از نمونه های بارز این موضوع است. شاید معماری بومی از نظر استحکام و نیازهای امروزی ساکنین پاسخگو نباشد، اما می توان با شناخت و استفاده صحیح از اصول آن، به ساخت و سازی پایدار و همخوان با طبیعت دست یافت. در این نوشتار بافت و معماری ابیانه، ماسوله، کندوان و نیز بخشی از تهران قدیم به عنوان مصداق هایی از معماری پایدار، مورد بررسی قرار خواهند گرفت و در نهایت با تاکید بر مباحث اقلیمی و پایداری محیط، ضمن تحلیل این موارد، در راستای تحقق پایداری، راهکارهای اقلیمی به کار برده شده در آنها بیان خواهد شد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، انرژیهای تجدیدپذیر ، مصالح بومی ، راهکارهای اقلیمی