شاخص های توسعه پایدار شهری

امروزه آگاهی از نقاط قوت و ضعف نواحی شهری برای دست یابی به توسعه ی پایدار شهری نوعی ضرورت جهت ارائه ی طرح ها و برنامه ها محسوب می شود، به گونه ای که استفاده از شاخص های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، کالبدی، بهداشتی و آموزشی می تواند معیارهای مناسب هم برای تعیین جایگاه نواحی و هم در جهت مشکلات و نارسایی های آنا برای نیل به رفاه اقتصادی و سلامت اجتماعی- فرهنگی ساکنان جهت رسیدن به توسعه ی پایدار شهری باشد. به منظور ارزیابی آثار اکولوژیک، اجتماعی و اقتصادی و پایداری محیطی، طیف گ سترده ای از شاخص ها وجود دارد. در واقع، انتخاب و تعیین شاخص ها در امر توسعه و توسعه نیافتگی و اینکه آیا وضعیت توسعه یافتگی، پایداری را نشان می دهد یا ناپایداری را، یکی از مراحل اساسی در امر برنامه ریزی توسعه شهری است. شاخصهای مختلف توسعه پایدار هم در جهان توسعه یافته و هم در ممالک در حال توسعه، از یک سو، وسیله ای برای سنجش درجه توسعه یافتگی و از سوی دیگر، معیاری جهت سنجش میزان موفقیت و ناکامی برنامه های توسعه به شمار می روند. قطعاً بدون چنین ابزاری، هیچ کشوری قادر به تشخیص وضعیت و محک زدن روش های به کار رفته در راستای نیل به اهداف توسعه نخواهد بود. از این رو، بهره گیری از شاخص های ا جتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی در فرآیند برنامه ریزی و اجرای آن ضرورتی انکارناپذیر است. در این مقاله سعی شده است مجموعه تا حد امکان کاملی از این شاخص ها برای سنجش درجه پایداری شهرها ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، شاخص ، توسعه پایدار شهری ، شهرنشینی ، پایداری شهری