به سوی یک شهر ناپایدار: ارزیابی اثرات توسعه منطقه 22شهرداری تهران در افزایش آلودگی هوای شهر تهران

واژه پایدار امروزه به منظور توصیف جهانی که در آن نظامهای انسانی و طبیعی تواما بتوانند تا آینده ای دور ادامه حیات دهند بکار گرفته می شود. بررسی ها در مورد تاریخ طبیعی زمین نشان دهنده شواهدی از تغییرات فراگیر سامانه های طبیعی است. افزایش دما، تغییر الگوی بارندگی، نوسانات سطح آب دریا، تغییر در تغییرات شیمیایی جو و کاهش تنوع زیستی از پدیده های برون زا و درون زا محیطی ناشی می شود. بحران آلودگی هوا به پیامدهای زیانبار در سامانه های طبیعی و از جمله تغییرات اقلیمی و افزایش دمای شهرها منجر می شود. برنامه ریزی و مدیریت صحیح جهت بقای کره زمین و ارتقای سلامت انسان و محیط نیازمند کنترل آلودگی هاست. تجارب نشان می دهند که پایداری در سطوح خردتر و محلی تر قابلیت اجرایی بیشتری دارند. با این حال پروژه های خانه سازی در ایران که در قالب طرح های آماده سازی زمین، کوچک سازی و انبوه سازی مسکن، سرح شهرک ها و شهرهای جدید مطرح اند و در قالب موارد هدف و بستر اصلی توسعه در حومه های شهری میباشند، آثار سوء بسیاری بر محیط و منظر داشته اند. شهر تهران با تولید سالانه 1/5 میلیون تن مواد آلاینده از نظر آلودگی هوا یکی از آلوده ترین پایتخت های جهان بشمار می رود و احاطه آن توسط کوه ها در سمت شرق و شمال و عدم کفایت باد در پراکنده سازی آلاینده ها موجب تجمع آنها بر فراز شهر می شود. این مقاله بر نقش برنامه ریزی شهری و مدیریت کاربری اراضی جهت تقلیل آلودگی هوا متمرکز شده و با طرح مثالی در مورد شهر تهران به بررسی رابطه ساخت و سازهای بلندمرتبه منطقه 22 شهرداری تهران در مسیر اصلی ورود باد غالب شهر تهران (باد غربی) و تغییرات زیست محیطی ناشی از آن با تأکید بر موضوع افزایش آلودگی هوا می پردازد. این تحقیق از نوع توصیفی - تحلیلی بوده و گردآوری اطلاعات آن مبتنی بر مرور ادبیات موضوع، مطالعات اسنادی و مشاهده میدانی می باشد و در نهایت پس از بیان و تحلیل موضوع به نقش مهم مسئولین اجرایی برای برنامه ریزی صحیح کاربری اراضی و فرهنگ سازی مردم در جهت کاهش استفاده از سوخت های فسیلی بعنوان عاملی مهمدر تقلیل آلودگی هوای شهر تهران اشاره دارد.

کلیدواژه ها:

آلودگی هوا ، پایداری ، شهر تهران