حکمرانی خوب شهری، توسعه پایدار و نگاهی اجمالی به حکمرانی شهری در ایران

در دوران معاصر با رشد بی رویه شهرنشینی و افزایش جمعیت آنها، مطالبات آنها نیز نسبت به گذشته افزایش چشمگیری پیدا کرد. کشورهایی که به صورت متمرکز و از بالا به پایین اداره می شدند دیگر نمی توانستند نیازهای شهروندان را تأمین کنند.عدم پاسخگویی دولتمردان به مطالبات و نیازهای شهروندان رفته رفته سبب از دست رفتن مشروعیت حاکمیت و بروز بحران های سیاسی و اجتماعی در جامعه می شد همین کافی بود تا دولتمردان در پی یافتن راه حل هایی برای این مسئله باشند. حکمرانی خوب شهری می تواند راه خوبی برای این مسائل مشکلاتی که بوجود آمده باشد ولی به تنهایی کافی نیست چرا که ممکن است حکمرانان صرفاً در پی حل بحران ها و مشکلات به طور موقت باشند ولی اگر ضمن رعایت مؤلفه های حکمرانی خوب شهری به طور جد توجه خاصی به توسعه پایدار بکنند می توانند بدون زیاده روی در استفاده از منابع موجود با نگاه به نسل های آینده مسائل و مشکلات نسل کنونی را حل و فصل نمایند و بسترهای لازم برای توسعه و پیشرفت کشور را فراهم نمایند. حکمرانی شهری در ایران به دلیل تعدد مراجع تصمیم گیرنده، مدیریت شهری حالت نازایی دارد و بیشتر برنامه حالت برنامه روزانه دارد و بیشتر مدیران شهری به دنبال حل موقت مسائل و مشکلات شهری هستند تا حل بنیادین آن. البته گرچه در این زمینه اقداماتی صورت گرفته ولی چندان ثمربخش نبوده است. در این مقاله ضمن بررسی حکمرانی خوب شهری و مؤلفه های آن، به طور اجمالی نگاهی به توسعه پایدار و نسبت آن با حکمرانی خوب شهری پرداخته شده است و در پایان نیز به بحث حکمرانی خوب شهری در ایران پرداخته شده است.