راهبردهایی برای تحقق حکمرانی خوب شهری در چهارچوب نظریه سیستمی

اصطلاح «حکمرانی خوب» که از دهه 1990 به این سو، به طور اساسی مورد توجه صاحب نظران و اندیشمندان قرار گرفته است. حکمرانی خوب در نقطه مقابل حکمرانی بد طرح شده و به اعمال حاکمیت و مدیریت بر مبنای شاخص هایی همچون: تعامل دو سویه حکومت با شهروندان، گروهها و تشکلات اجتماعی و مدنی، مشارکت دادن آنها در فرآیند تصمیم سازی و تصمیم گیری ها، حاکمیت قانون، پاسخگویی، مسئولیت پذیری، فسادناپذیری حکومت، گسترش عدالت و مانند آن اطلاق می شود. در عصری که شاهد رشد شتابان جمعیت شهری و پیچیده تر شدن شهرها هستیم، اعمال حاکمیت به صورت یک سویه یا صرف نقش آفرینی حکومت و کارگزاران حکومتی برای مدیریت جامعه شهری امروز، کفایت نمی کند، «حکمرانی خوب شهری» نیز اصطلاحی است که در ذیل عنوان کلی حکمرانی خوب و با همان ویژگی ها و شاخص های فوق، البته در سطح محلی - شهری قابل بررسی و اطلاق است. در دنیای آکنده از ارتباطات و آگاهی های گسترده و پیچیده، فرایندهای یک سویه و غیرمشارکتی حکمرانی، دیگر اهمیتی ندارند لذا حکمرانی خوب شهری بر مبنای حکمرانی مشارکتی بسیار ضرورت یافته است تا پاسخگوی نیازهای متنوع و رشد یابنده جامعه شهری پیچیده گردند. در این مقاله، تلاش شده است که مؤلفه های حکمرانی خوب شهری در چارچوب نظریه سیستمی طرح و توضیح داده شوند. دو فرض اصلی در این نوشتار آن است که مدل سیستمی از ظرفیت بالای راهبردی برای تحقق حکمرانی خوب شهری برخوردار است. فرض دوم آن است که در حکمرانی خوب شهری، شهروندان و نهادهای مدنی و صنفی شهری و شهروندان به عنوان کنشگران منفعل شهری نیستند بلکه بایستی بعنوان شریکان حاکمیت در فرایند تصمیم سازی و تصمیم گیری به حساب آورد.

کلیدواژه ها:

حکمرانی خوب ، حکمرانی خوب شهری ، نظریه سیستمی ، مؤلفه های حکمرانی خوب شهری