خیابان فردوسی تبریز؛ اصالت و باز زنده سازی هویتی

نظام شکل گیری و توسعه شهرهای ایران تا پیش از دوره پهلوی روندی سنتی و آیینی داشته است و تغییرات بوجود آمده مبتنی بر رویه جاری موجود و بازمانده از گذشته بوده است، اما ظهور جریان نوگرایانه در اوایل قرن حاضر شمسی موجب دگرگونی درشهرهای ایران گردید؛حضور شیوه های جدید توسعه ای در شهر موجب چالش های اساسی در ساختار شهرها شد از جمله این چالش ها را می توان در بروز جداره سازی در خیابان مشاهده نمود که پدیده ای نوظهور در شهرهای ایران بحساب می آمد.هدف ازشکلگیری این نوشتار،مطالعه و پژوهش در مورد ظهور و بروز خیابان در هسته های تاریخی و بازخوردی که اجرای آن داشتهاست، میباشد و سوال تحقیق این است، ظهور خیابان بعنوان پدیده جدید در شهرهای تاریخی،آیا در راستای ارتقای هویت در بافت های تاریخی بوده یا نتیجه عکس داشته است. اینطور به نظر می رسد که علیرغم جدید بودن پدیده، کیفیت بالای ساختی که در جداره های خیابان ها اتفاق افتاده است خود بعنوان عامل هویت بخش عمل نموده است.این تحقیق از نوع تحقیق های کاربردیاست که با استناد به اسناد تاریخی مورد پژوهش قرار گرفته است و برای تدقیق موضوع با انتخاب خیابان فردوسی تبریز بعنوان مطالعه موردی تلاش دارد تا ورود پدیده خیابان در شهرهای ایران را از منظر هویت سازی و هویت بخشی مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.

کلیدواژه ها:

تبریز ، خیابان ، هویت ، فردوسی ، باز زنده سازی