بررسی نظری اتصال چند مشتق جدید سندیمون به گیرنده اش به منظور طراحی یک داروی جدید

سندیمون نام تجاری ترکیب حلقوی پپتیدی است که از یازده آمینو اسید تشکیل شده است. اتصال این دارو به گیرنده پروتئینی سیکلوفیلین باعث کاهش تولید سلول های ایمنی و در نتیجه کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن می گردد. این دارو در مواردی چون پیوند کلیه، رماتیسم، درماتیت، عوارض پوستی، آلوپسی، پیوند قرینیه چشم، دیابت نوع I استفاده می شود.در این کارده مشتق جدید سندیمون بر پایه اضافه کردن گروه های هیدروکسیل و فسفات برروی کربن بتا رزیدو های هفت تا یازده سندیمون ساخته شد وسپس ساختار های جدید بوسیله روش PM3 بهینه شدند و به گیره سیکلوفیلین بوسیله نرم افزار اتوداک 4 و با در نظر گرفتن پارامترها ی پیش فرضبرنامه داک شدند. به علت ماهیت هیدروفوب پاکت اتصال از قرار دادن استخلاف های باردار بر روی رزیدوهای موجوددر پاکت اتصال (رزیدوی شماره یک تا شش) خودداری شد .انرژی اتصال و انرژی های واندروالس و الکتروستاتیک این ترکیبات در جدول زیر نمایش داده شده است و حاکی از آن است که مشتق فسفات رزیدوی شماره نه سندیمون با داشتن انرژی اتصال(kcal/mol)60/4- دارای قوی ترین اتصال به گیرنده اش نسبت به سایر استخلاف ها می باشد و می تواندبرای بهتر کردن اثر این داروموردتحقیقات بیشتر قرارگیرد. به علاوه بررسی این ترکیبات نشان از ماهیت هیدروفوب پاکت اتصال به دلیل سهم بالای انرژی واندوالس در داکینگ مشتقات دارد. به علت این که ترکیبات بعد از مدیفای شدن سندیمون،فقط بهینه شدند احتمال دارد مدیفای شدن نتوانسته باشد اثر قابل توجهی روی ساختار سندیمون و اتصال آن به گیرنده اش گذاشته باشد و بهمین خاطر برای بررسی دقیق تر احتیاج به روشهای وقت گیر تری مانند دینامیک مولکولی یا روشهای اختلالی باشد که توسط این گروه در دست انجام است.

کلیدواژه ها:

داکینگ ، سندیمون ، اتوداک 4