واکنش بین ماگمای گرانیتی و اسکارنهای قدیمی در منطقه پهناور ( شمال خاور خاروانا )

اسکارن غنی از گارنت و مگنتیت پهناور، در محل کنتاکت باتولیت گرانیتوئیدی قولان با سنگهای کربناته ( غالباً آهکی ) کرتاسه فوقانی تشکیل شده است. باتولیت قولان به سن اولیگومیوسن بخشی از باتولیت مرکب قر هداغ م یباشد و دربرگیرنده طیفی از سنگهای مافیک تا فلسیک شامل گابرو، گابرو- دیوریت، دیوریت، کوارتز- دیوریت، کوارتز- مونزودیوریت، کوارتز- مونزونیت، گرانودیوریت و مونزوگرانیت است. بخش عمده باتولیت مزبور متشکل از کوارتز- مونزودیوریت و گرانودیوریت م یباشد. نفوذ باتولیت قولان، با شکل گیری یک هاله اسکارنی گسترد ه در حاشیه جنوب باختری آن همراه بوده است. ترکیب کانی شناسی اسکارن شامل گارنت ( سری اوگراندیت )، کلینوپیروکسن ( سری دیوپسید- هدنبرژیت )، مگنتیت و اپیدوت به همراه مقادیری ترمولیت- اکتینولیت، کلسیت، کوارتز و کانیهای سولفیدی نظیر پیریت، اسفالریت، گالن و کالکوپیریت م یباشد. در مراحل نهایی تکوین باتولیت قولان، یک استوک مونزوگرانیتی کوچک بداخل هاله اسکارنی پهناور نفوذ کرده است. این پدیده با تغییرات کان یشناسی و شیمیایی شگرفی در داخل استوک همراه بوده است. - تغییرات کانی شناسی مذکور، از بخش مرکزی استوک به سمت هاله اسکارنی عبارت است از: ۱- فروپاشی بیوتیت ۲ تبلور هورنبلند ۳- تشکیل پیروکسن در نزدیکی کنتاکت ۴- کاهش مقدار کوارتز و آلکالی فلدسپار ۵- کلسی کتر شدن پلاژیوکلازها ۶- افزایش قابل توجه مگنتیت در نزدیکی کنتاکت. تغییرات کان یشناسی و شیمیایی فو قالذکر، حاصل تبادلات یونی بین مذاب مونزوگرانیتی و اسکارن م یباشد. بنظر م یرسد که فروپاشی گارنت و کلینوپیروکسن موجود در اسکارن به علت واکنش با مذاب مونزوگرانیتی و نیز ورود کلسیم از اسکارن بداخل مذاب، مهمترین واکنشهای انجام شده در کنتاکت استوک مونزوگرانیتی و هاله اسکارنی باشند.