مطالعه استفاده از خاک رس اصلاح شده در تولید نانوکامپوزیت پلیمری نفوذ ناپذیر در بسته بندی مواد غذایی

اخیراً به سیستم های ترکیب آلی و غیرآلی توجه ویژه ای شده است که از نتایج آن می توان به ادغام پلیمرهای سنتزی با پلیمرهای طبیعی و یا ایجاد یک سری تغییرات شیمیایی در ساختمان پلیمرهای طبیعی به منظور افزایش کارآمدی آن و رفع نواقص مکانیکی هم چون انتقال گاز و رطوبت در آن ها اشاره کرد. بطور معمول وارد کردن زنجیره های پلیمری به یک سری ترکیبات غیرآلی جهت تولید مواد کامپوزیت به دو روش صورت می گیرد: 1)وارد ک ردن منومر مناسب به ترکیب غیر آلی و در نهایت انجام پلیمریزاسیون 2)الحاق مستقیم زنجیره پلیمر به داخل ترکیب با استفاده از فرایند انحلال یا ذوب شدن. پلیمر کامپوزیت آمیزه ای از ساختار پلیمر به همراه افزودنی های آلی و غیرآلی می باشد. ظهور نسل جدیدی از کامپوزیت ها تحت نام نانو کامپوزیت منجر به بهبود برخی ویژگی ها، از جمله افزایش مقاومت در برابر صدمات مکانیکی، حرارتی، نفوذ حلال و گازها، کاهش وزن بسته، افزایش شفافیت و زمان ماندگاری در مقایسه با انواع تجاری آن ها می گردد. تا کنون تنها، استفاده از یک لایه غیرآلی مانند خاک رس در بسته بندی صنعتی مورد توجه قرار گرفته است و دلیل انتخاب آن قابلت دسترس بودن، هزینه پائین، افزایش مقاومت در برابر اکسیداسیون و قابلیت فرایند پذیری بالای خاک رس می باشد؛ اما مهمترین دلیل انتخاب آن، افزایش استحکام (سفتی بافت) کامپوزیت بوده چرا که خاک رس توانایی بالایی جهت پذیرش زنجیره های پلیمری میان ساختار ورقه ای خود دارد.

کلیدواژه ها:

نانوکامپوزیت ، نانورس اصلاح شده ، بسته بندی